Op safari in Zambia

Lieve luitjes,

Waarschuwing: Het lezen van dit verhaal - op het begin na - kan erg jaloersmakend zijn!

We hebben jullie kortgeleden nog op de hoogte gebracht van onze avonturen. Maar er is weer genoeg te vertellen.
Afgelopen donderdag hebben we ’s ochtends boodschappen gedaan en kort een van de dochters van Elisabeth, mijn andere nanny, gezien. Elisabeth zelf bleek namelijk een tijd terug overleden te zijn.
Rond 10 uur zijn we naar het busstation gegaan waar we een minibus naar de grens hebben gepakt. Het duurde even voor we vol zaten, maar toen zaten we ook echt he-le-maal vol met mensen en (smokkel)waar. De meeste van de spullen werden 500 meter voor de grens uit de minibus achterop een fiets geladen, terwijl hun eigenaars spullen-loos de grens overgingen. Dubieus!
De overgang verliep soepeltjes en even later zaten we in een shared taxi naar het busstation van Chipata. Daar werden we door een ongenaam luidruchtige horde mannen opgewachten die ons allemaal in de bus naar Lusaka wilde praten. Het duurde even voor we hadden uitgevonden dat we de volgende dag terug moesten komen voor de bus naar South Luangwa.

De volgende dag waren we op advies van de mensen in backpackers lodge rond 9 uur op het busstation, waar waarschijnlijk rond 10 uur de bus naar Mfuwe zou vertrekken. We ontbeten rustig, zochten een plekje in de bus, waar nog twee andere mensen in zaten, deden wat boodschappen, schreven wat kaarten, inmiddels zaten er zes mensen in de bus, deden nog wat meer boodschappen, lunchten en inmiddels leek de bus ook wel aardig vol te zitten. Toch waren onze ‘conducteurs’ en mensenronselaars (die allemaal al aan de sterke drank waren) nog niet tevreden. Rond 1 uur waren ze pas tevreden en begonnen ze de bagage aan boord van de bus te laden. Door gebrek aan consensus over hoe en wat, duurde het zeker nog een uur voor we klaar waren om te vertrekken. Met vijf mensen op vier stoelen was de bus tjokvol.
Na nog geen kwartier rijden later stopten we plotseling, stapten de chauffeur, alle drie de conducteurs en de helft van de passagiers uit. Verbaasd keken we toe hoe ze drinken en eten kochten. Hadden ze dat werkelijk niet kunnen doen toen we al die uren op het busstation aan het wachten waren?! Een kwartier later was het weer kassa. Nu stopten we naast vijf kraampjes die samen een markt moesten voorstellen. De helft van de mensen ging de bus uit om bananen en kolen te kopen, dingen die ze zeker weten ook in Chipata verkochten!
We hadden het allebei inmiddels helemaal gehad met de busreis, de conducteurs en onze mede-reizigers, maar helaas moesten we nog 5 uur over een slechte zandweg hobbelen voor we in Mfuwe waren. Daar deden de conducteurs alsof ze zich niet meer konden herinneren dat we al extra betaald hadden om ons bij de lodge (3 km verderop) af te laten zetten en vroegen ze opnieuw om geld. Na even goed boos te zijn geworden (“Jullie zijn allemaal oplichters!”), hebben we er voor gekozen om ons geld aan een (vriendelijke) taxi-chaffeur te geven.
Het was inmiddels al een uur donker toen we bij de lodge – Flatdogs – aankwamen. Deze lodge ligt tegen het park aan en krijgt veel dieren uit het park over de vloer. We zouden hier gaan kamperen, maar konden gelukkig een plekje vinden op een platform in de boom, zodat we minder kans liepen onder de voet gelopen te worden door een olifant of een hongerige hippo. We mochten ook onder geen beding eten in de tent laten liggen. Toen we met een watchman en een groot zoeklicht ons eten gingen opbergen, liepen we bijna tegen een hippo aan!
Hongerig van de lange dag in de bus schoven we aan voor een heerlijke maaltijd, waarna ons pas durfden te wagen aan het avontuur om in het donker, drie meter boven de grond onze tent op te zetten.
Die nacht werden we wakker van veel gekraak en gestamp. Toen we onze hoofd uit de tent staken waren we nog net op tijd om een grote olifant te zien weglopen in het donker!

De volgende ochtend, op weg naar de douche, werden we afgeleid door een familie van 7-8 olifanten die door het kamp liepen. Wauw, het beloofde goede dagen te worden.
We hadden besloten eerst bij te komen van de lange reis en pas ’s middags onze eerste activiteit te doen. Met uitzicht op de Luangwa rivier, vol met krokodillen, hippo’s en vogels, heb ik Merijns haren geknipt. Een bijzonder spannende onderneming (in het bijzonder voor Merijn), die met redelijk succes afgerond is. Daarna hebben we bij het zwembad gelezen, opnieuw met uitzicht over de rivier.
Om vier uur begonnen we, na een drankje en een heerlijk citroencakeje, aan onze eerste safari. We zaten met vier andere mensen en twee gidsen in een open safari auto. De eerste twee uur van de safari zou het nog licht zijn, daarna zouden we twee uur door het donker rijden. De tweede gids zou dan een groot zoeklicht bedienen waarmee we op zoek konden gaan naar dieren die in het donker actief worden.
Voor we het terrein van Flatdogs afwaren kwamen we opnieuw een groep van olifanten tegen, met verschillende kleine olifantjes. Eenmaal in het park was er genoeg te zien. Grote groepen impala en puku, verschillende families zebra’s, hippo’s met kleintjes en een grote mannetjes olifant. Na drie kwartier maakte de gids een raar achtje met de auto en stonden we opeens naast twee leeuwinnen. Ze lagen samen uitgestrekt in het hoge gras en waren absoluut niet zichtbaar, tot je er vlak naast stond. Omdat het nog warm was lagen de leeuwen lekker te slapen en waren ze absoluut nog niet van plan om in actie te komen.
Na een paar mooie foto’s gingen we op pad naar een tweede troep leeuwen, die de gids die ochtend gezien had. Ook deze groep, van drie leeuwinnen en een jong mannetje, lag lekker uit te rusten in het gras. Een van de leeuwinnen lag, als een echte (huis)kat, op haar rug met haar poten in de lucht.
Een klein stukje van de leeuwen af zijn we uitgestapt om met uitzicht op de rivier een drankje te drinken. Toen het donker begon te worden zijn we weer teruggereden naar de leeuwen, die zich inmiddels aan het klaarmaken waren om te gaan jagen. We zijn een stukje met ze meegereden, in de hoop dat we het jagen mee konden maken. Hierbij zette de gids de lamp een paar keer uit, om de leeuwen wat minder lastig te vallen. Terwijl we vol spanning keken hoe drie van de leeuwen zich klaar leken te maken om een hertje te gaan pakken, dook uit het niets de vierde leeuw vlak naast de auto op. Als ik had gewild had ik haar kunnen aanraken, zo dichtbij was ze! Helaas verdwenen de leeuwen in het dikke struikgewas, waarschijnlijk om ergens zonder schijnwerpers rustig te kunnen jagen. De rest van de rit waren was de gids driftig op zoek naar een luipaard, maar we vonden alleen twee civits en een genet cat. Op weg het park uit zagen we nog een bushbaby in de boom.
Na de safari stond een heerlijke maaltijd op ons te wachten, moe maar voldaan gingen we slapen in ons tentje, terwijl buiten de bushbaby’s en de hyena’s tekeer gingen.

Op zondagochtend stond een walking safari op het programma. We zouden eerst een stuk het park in rijden met de auto (waar we twee giant kingfishers zagen), dan twee uur wandelen en dan weer terug rijden. Ik denk dat we alleen pech hadden met onze mede wandelaars. Die hadden aangegeven niet te veel kilometers te willen maken. Dit heeft de gids, die overigens hartstikke goed was en heel veel wist te vertellen, iets te letterlijk genomen. Nog geen 50 meter van de auto stopten we namelijk stil bij een hoop olifantenpoep waar we zeker 10 minuten uitleg kregen over wat je allemaal kon aflezen aan de hoop. Tien meter verder lag een hoop impala poep en ook hier werd uitgebreid uitleg gegeven. Zo gingen we van hoop, naar zebra schurkplek, naar termietenhoop, naar interessant plantje, naar grote mooie boom. Ik denk dag we krap 500 meter hebben afgelegd, maar we zijn wel veel wijzer over allerlei beesten, hun uitwerpeselen en hun voetafdrukken.
Terug in de auto werden we geroepen door mensen uit een andere auto, zij hadden net een luipaard gezien, maar ze was nu in het dichte struikgewas verdwenen. Dat was geen probleem volgens de gids, die ons om het struikgewas heenreed en daar de motor uitzette. Het leek ons een wilde gok, maar nog geen minuut later kwam er inderdaad een luipaard, nog geen vijf meter van ons vandaan, voor de auto langs gelopen.
Ook op deze safari kregen we een drankje, dit keer met uitzicht op een eenzame giraffe.
Tussen de middag, terwijl we aan het zwembad zaten, kwamen we Hedwig, iemand van het Stedelijk Gym, tegen die met nog twee andere geneeskunde studenten een paar weken in the Copperbelt had gewerkt. Was gezellig om met hen wat ervaringen uit te wisselen.
’s Middags was het tijd voor nog een nightdrive. Van te voren werd er gevraagd wat we wilde zien en we besloten dat het hoogtijd was voor een hyena. Na wat stops om vogels, zebra’s en hippo’s te zien, spotte een van de andere mensen uit de auto inderdaad een hyena. Deze liet zichzelf goed zien, hoewel het moeilijk was in de schemering om hem op de foto te zetten. Terwijl we naar de hyena aan het kijken waren zag ik een stukje verderop opeens een leeuw lopen, eentje die de gids nog niet gespot had. Opeens was iedereen de hyena vergeten, totdat een van de leeuwinnen opeens opstond en de hyena begon weg te jagen. Met zijn tweeën renden ze recht op de auto af. Daar koos de hyena eieren voor zijn geld en verdween in het struikgewas. Het leek alsof de leeuwin er zeker van wilde zijn dat hij weg was, en om haar daden kracht bij te zetten klom ze in een boom waarvandaan ze uitzicht had over de hele vallei.
In de vallei sloegen meteen alle baboons en impala alarm, maar meer dan de hyena (en nog twee hyena’s die plotseling uit de struiken tevoorschijn kwamen) wegkijken deed de leeuwin niet, waarna ze niet heel handig (we hebben een filmpje gemaakt voor jullie), weer de boom uitklom.
Na al deze opwinding was het hoogtijd voor een biertje, zo’n 500 meter van de leeuwen af, bij ondergaande zon.
Toen het donker was gingen we op zoek naar de leeuwen, maar konden ze niet meer vinden. Wel vonden we een luipaard, die we een tijdje hebben gevolgd in de hoop dat ze zou gaan jagen. Even leek ze een baby krokodil te grazen te gaan nemen, maar ze besloot dat dat toch iets te veel van goede was. Uiteindelijk is ze er in het donker stiekem van tussen geglipt.
Na deze geslaagde safari stond er opnieuw een heerlijke maaltijd op ons te wachten.

De volgende ochtende stonden we weer vroeg op voor een morning drive. Vandaag wilden we graag een familie giraffes zien. Deze wens bleek makkelijk vervuld, want op weg naar het park, vlak achter de lodge, stonden zes giraffes te smikkelen van de bomen.
Hoewel de safari goed leek te beginnen was het daarna tot op het saaie toe leeg in het park. We reden twee uur rond zonder veel meer te zien dan een paar zebra’s, puku en impala.
Op zoek naar een plekje om een kopje thee te drinken, hadden we wat meer geluk. Eerst reden we langs een eenzame leeuwin. Ze lag in het gras te grommen in de hoop dat ze haar familie weer zou vinden, en een klein stukje verder stond een familie olifanten met twee kleintjes van nog geen jaar oud. Bovendien kwamen we, voordat we een geschikte plek hadden gevonden voor thee, nog een groep van zeker 500 buffalo’s tegen. We zijn een stukje verder gereden, een vallei in, waar we met een kopje thee in de hand keken hoe de 500 buffalo’s ook van de groene vallei kwamen genieten.
We werden getipt door een andere auto dat er verderop een gnoe stond, deze komen normaal niet voor in dit park. Onderweg naar de gnoe kwamen we nog een familie giraffe’s en een familie wilde zwijntjes tegen. Een van de giraffes was op de terugweg pontificaal op de weg gaan staan waardoor we hem heel goed op de foto konden zetten.
Omdat het inmiddels al 10 uur was geweest zijn we terug gehaast naar Flatdogs, maar gelukkig onderweg nog wel gestopt om te kijken hoe een van de baby olifantjes met zijn mama lekker aan het badderen was in een poeltje.
Het safari-en zat er nu op voor ons en hoewel we graag nog een middag en een nacht waren gebleven kregen we bij terugkomst een goed aanbod voor een goedkope lift terug naar Chipata. Na de ellende van de heenweg en in de wetenschap dat de terugweg met de minibus door donker zou gaan, hebben we toch besloten die middag al terug te gaan. Na snel de tent te hebben ingepakt, gedag te hebben gezegd tegen de aapjes en de olifanten die rondliepen over het terrein en een kluifje parelhoen, zijn we aan de drie uur durende tocht terug naar Chipata begonnen. We deelden de taxi met Katie, een Amerikaanse die die ochtend ook bij ons in de safari-auto had gezeten.
In Chipata hebben we ’s middags nog wat over de markt gewandeld, waarna we een veel beter beeld hadden van de stad dan een paar dagen daarvoor.

Dinsdag zijn we, samen met Katie, rond half 9 in de bus naar Lusaka gestapt. De pinautomaat werkte niet, maar gelukkig hadden we precies genoeg geld om ons (dure) buskaartje te betalen. Dat het duur was bleek terecht, want niet alleen zaten er precies zoveel mensen als stoelen in de bus (op de kinderen na), we werden bovendien getrakteerd op regelmatige plasstops, een film, een zakje chips en een soda. We waren ab-so-lu-te-ly flabbergasted! Wat een luxe.
Na een reis van 7 uur kwamen we aan in Lusaka, waar we door Toon (een goede vriend van mijn ouders die inmiddels al bijna 40 jaar als witte pater in Zambia werkt) van de bus werden gehaald. Hij nam ons meteen mee om samen met een kardinaal een kijkje te gaan nemen bij de nieuwe kerk die ze zondag gaan openen. Deze is gelegen waar het centrum overgaat in de sloppenwijken van Lusaka. Hier zijn de paters bovendien een nieuw huis aan het bouwen om in te wonen. Omdat het huis waar ze nu wonen vol is mochten wij, maar ook Katie, in het nieuwe huis logeren.
Na een rondleiding door de kerk werden we door Father Isaac ook rondgeleid over de rest van terrein van de parochie. Zo mochten we ook een kijkje nemen bij de opvang voor straatjongens die hij leidt en stond hij open voor al onze vragen over de parochie en de opvang.
’s Avonds zijn we met Toon uiteten geweest bij een geweldig Thais restaurant. Misschien wel het lekkerste eten dat we op deze reis gehad hebben.

Vandaag hebben we gedag gezegd tegen Katie en zijn we zelf rond gaan dwalen door down-town Lusaka. We hebben wat markten bezocht en zijn wat verschillende winkels ingelopen. We waren gewaarschuwd op te letten voor zakkenrollers, en dat was maar goed ook; Merijns tas is tot twee keer toe opengeritst, maar er zat niets van waarde in. Lusaka is echt een grote stad. Vergeleken hiermee is Lilongwe een provincie stadje. Overal staan grote gebouwen, veel mensen op straat en overal bedrijvigheid.
We hebben bovendien boodschappen gedaan (snijbiet, aardappels en een groot stuk biefstuk) zodat we vanavond lekker kunnen koken voor Toon.

Foto’s van onze geweldige safari’s zijn te zien op:
https://picasaweb.google.com/irenetomson/VanUgandaTotNamibie.

Liefs Merijn en Irene