De laatste week met zijn tweetjes

Goeiemôre!

De maand juli, en daarmee het derde deel van de reis, is begonnen. Vandaag hebben we nog een schakeldagje. Daarna zeggen we; Vaarwel, tegen van dag tot dag leven – Dag, tegen niet weten waar we morgen zullen slapen en Adieu, openbaar vervoer. Maar ook; welkom, eigen luxe auto en Goed jullie te zien, familie en vrienden!

Maar eerst zullen we jullie nog vertellen hoe onze laatste week met zijn tweetjes geweest is.

Kaapstad was heerlijk. Ik mag het van Koen niet zeggen, maar het voelde als een vakantie in een vakantie. Een klein uitstapje naar Europa, na maandenlang over het Afrikaanse continent reizen.
Het hielp ook wel dat we een (voor ons doen) luxe bed and breakfast hadden uitgezocht, met een zorgzame eigenaar (Bruce), die ons verschrikkelijk in de watten legde. Voor het eerst in weken hadden we een groot bed met fijne zachte lakens. Het lukte ons dan ook steeds niet zo goed om vroeg op te staan.
Vrijdag hebben we op advies van Bruce en Anna met de ‘hop on, hop off, bus’ Kaapstad verkend. Deze, voor ons normaal te toeristische attractie, verschafte ons de mogelijkheid, voorzien van commentaar, om vanuit een groot rood gevaarte de gehele stad te zien.
Het weer zat niet helemaal mee, sterker nog, toen we op zoek waren naar de eerste halte, kwam de regen met bakken uit de hemel! Daar waren we niet helemaal op voorbereid. Eenmaal droog in de bus konden we gelukkig weer opwarmen. Onze eerste stop was het kasteel van de goede hoop, waarvandaan we over Trafalgar Plein naar de volgende halte zijn gelopen.
Met een stop om te lunchen in een leuke lunch room zijn we terug op de bus gestapt, op weg naar de Tafelberg. Door het slechte weer was de kabelbaan niet in functie en de berg was gehuld in dikke wolken. We hebben daarom kort genoten van het uitzicht, om in dezelfde bus verder te rijden naar Camps Bay. Volgens ons commentaar was dit “dé plek om mooie mensen te zien, die schaarsgekleed hun gebronsde lichamen etaleren”, maar niet in de winter. Tussen de meeuwen, hebben we geklauterd over de raar gevormde rotsen en zijn we flink uitgewaaid. Het plan om misschien te gaan duiken hebben we na één blik op de zee snel uit ons hoofd gezet!
Na nog een uitwaaistop bij Sea Point zijn we doorgereden naar the Waterfront. Daar hebben we de winkels, de bootjes en de zeeleeuwen bekeken en een groot glas bier gedronken. Het weer was inmiddels enigzins opgeklaard. Omdat we de laatste bus gemist hadden en om ons hoofd te klaren, zijn we van de Waterfront terug naar huis gelopen.
Daar hebben we met Kartik, de enige andere gast in de B&B, gekletst, om vervolgens met zijn drietjes op zoek te gaan naar een restaurant. We zijn bij een Afrikaans restaurant met live muziek terechtgekomen, waar we prima gegeten hebben.

De volgende dag zijn we de dag begonnen met een wandeling door Bokaap en mochten we mee om de nieuwe B&B van Bruce te bezichtigen. Na een halfslachtige poging om Anna’s huis te vinden, moesten we aan de slag met serieuzere dingen. We hadden advies gekregen om bij een camerawinkel op Longstreet advies in te winnen over onze camera. Omdat Longstreet ook een leuke straat om door te lopen was het, ook al konden we niet geholpen worden (de winkel sloot al om 1 uur), toch een fijne ochtend.
We wilden graag lunchen aan de Waterfront en zijn daarom na een lekker kopje koffie op Longstreet, door het zonnetje, naar de zee gelopen. Daar hebben we samen een groot bord garnalen en een groot bord spare ribs gedeeld.
Omdat het zonnetje nu goed zijn best deed besloten we dat we niet veel méér plannen hadden, dan lekker op een bankje te genieten van het zonnetje. Pas toen deze weer achter de wolken verdwenen was, hebben we een bus terug naar het centrum gepakt.
Daar gingen we op zoek naar het postkantoor, dat gesloten was, en kwamen zo in de Company’s Gardens, waar we de tamme eekhoorntjes en ratten pinda’s hebben gevoerd.
Per sms hadden we betere instructies gekregen hoe we Anna’s huis konden vinden en nu waren we meer succesvol. We waren beiden van mening dat ze het niet slecht getroffen had.
Thuisgekomen zijn we, na een warme douche en een glas wijn, met Bruce en Kartik uiteten gegaan bij Aqua. Daar hebben we een heerlijke maaltijd gehad van gegrilde calamaris vooraf, garnalen en een moot kingklip als hoofdgerecht en een alcoholhoudende milkshake (Don Pedro) toe. Bovendien waren we weer in goed gezelschap.
Daarna was het helaas alweer tijd om onze spullen in te pakken en te gaan slapen.

Zondagochtend waren we op tijd bij de bus, voor onze lange reis naar de grens met Namibië. Ondanks dat we nu bij een luxe busmaatschappij hele dure kaartjes gekocht hadden, kwam de bus een uur te laat pas aan. Toch waren we verbaasd toen onze Nederlandse achterburen deden alsof ze in de meest primitieve bus ooit waren gestapt. Dat was zeker niet het geval. We hadden zelfs een wc aan boord!
Over de reis zelf valt niet veel spannends te vertellen, behalve dat het uitzicht op sommige stukken weer adembenemend mooi was. In Springbok, een uur van de grens verwijderd, hield de bus er echter opeens mee op. Dat was wel even schrikken. Gelukkig kregen de chauffeurs het gevaarte na een uurtje klussen weer aan de praat.
Ruim twee uur te laat kwamen we aan bij de grens, waar aan beide kanten twee douanebeambten lusteloos hun tijd namen de paspoorten van de passagiers te controleren. Uiteindelijk waren, na een pick-up van de camping, pas om half 11 op de camping. Daar hadden ze gelukkig wel nog wat eten voor ons bewaard.

Maandagochtend hadden we alle tijd om, na een voedzaam ontbijt, de vier witte waterdichte tonnen die we hadden gekregen, te vullen met warme kleren en dekens. Daarna was het tijd om het water op te gaan. De komende vier dagen zouden we namelijk 90 km stroomafwaarts peddelen en slapen op de oever van de Oranje rivier, die de grens vormt tussen Zuid-Afrika en Namibië.
De rivier is op de meeste plekken zo’n 50-100 meter breed en slingert zich een weg tussen hoge bergen, die grotendeels uit oranje rotsen bestaan. Deze rotsen kleuren in de avondzon de rivier een indrukwekkende kleur oranje, vanwaar ook de naam.
Jaco, onze gids, was blij dat hij met ons tweetjes op reis mocht en niet met de groep van 40 schoolkinderen meehoefde, die tegelijkertijd met ons vertrok. Wij waren ook blij toen we deze groep na niet al te lang uit het oog verloren en met zijn drietjes over de wijde rivier, door de – schijnbaar verlaten – wilderness dobberden. Momenteel staat de rivier heel hoog – in februari hebben ze zelfs een grote overstroming gehad – wat het makkelijk maakte om te kanoën. We mochten van Jaco dan ook niet te veel peddelen, omdat we anders veel te snel gingen.
Op sommige plekken waren er stroomversnellingen en draaikolken die in het hoge water moeilijk te zien waren. Als je de situatie verkeerd inschatte zou het niet moeilijk zijn om om te slaan en in het koude water te geraken. Geen ideale situatie! Wij hadden echter het geluk dat we Jaco op de voet konden volgen, terwijl hij al staande de beste weg koos. Vooral de tweede dag zagen we het voordeel hiervan in toen we weer even op de grote groep kinderen stuitte. Deze moesten, omdat ze een grote groep waren, dwars over een grote stroomversnelling, waar wij als klein groepje gemakkelijker langs en tussendoor konden manouvreren. Het resultaat was dat we uitzicht hadden over een tiental boten dat verstrikt raakte in een grote draaikolk en opeens met hun neus stroomopwaarts lagen. Een stukje verderop zagen we bovendien hoe twee van de boten kapseisden, wat ons het leuke werkje gaf om in het snelstromende water achter een drijvende koelbox, crocs en waterflesjes aan te gaan.
We hadden geopteerd voor de ‘catered canoe trip’ en dat hebben we geweten! ’s Ochtends, ’s middags en ’s avonds deed Jaco zijn uiterste best om met het meest heerlijke eten ons ram vol te proppen. Hij was een meester met de braai en maakte met smaak kip, worst, steak en zelfs gebraden lamsbout klaar! De porties waren zeer royaal en als we al afgevallen waren, dan is het nu waarschijnlijk deels ongedaan gemaakt.
De meeste dagen waren ruwweg hetzelfde. Wij stonden op als de zon de tent raakte en meestal had Jaco dan al het ontbijt klaar. Op ons gemakje ontbeten we, ruimden we de tent op, wasten ons een beetje en stapten dan in de kano voor 2-3 uurtjes peddelen – wat meestal inhield dat Merijn peddelde en ik een rondkeek of er nog vogels of aapjes te zien waren. Op een mooie zandbank legden we de boot aan en dan ging Jaco de lunch voorbereiden, terwijl wij het strand verkenden. Daarna gingen we weer voor 2-3 uur het water op en dan was het alweer tijd om het kamp op te slaan. Alle drie de nachten hebben we in Zuid-Afrika geslapen.
Één keer zijn we voor de lunch een van de bergen opgelopen, waar we een geweldig uitzicht hadden over de rivier. Jaco liet ons daar groene kristallen verzamelen die we ’s avonds tussen de kolen op het vuur gooiden. Daar werden ze gloeiend blauw en popten als popcorn uit het vuur. Echt een spectaculair beeld.
Gisteren na de lunch hebben we de boten uit het water gehaald en zijn we niet veel later opgepikt en teruggereden naar base camp. Hier zijn we ’s avonds opnieuw getrakteerd op een heerlijke braai van worstjes en lamskotelletjes.

Vandaag hebben we uitgeslapen, de was gedaan en genieten nu van de zon, terwijl de was droogt. Om 8 uur vanavond (we moeten nog uitzoeken of dat Namibische tijd, of Zuid-Afrikaanse tijd is) hopen we de bus te pakken vanaf de grens naar Windhoek, waar we om kwart over 6 aankomen. Met een beetje geluk staat er dan een auto met familie op ons te wachten die kaas en bruin brood bij zich hebben.

En dan begint het derde deel van onze reis...

Liefs Irene en Merijn