Deel drie is begonnen

09-07-2011

Lieve lezers,

Nu we de familie Tomson en familie Lankhorst gevonden hebben, lijkt de noodzaak om het thuisfront op de hoogte te houden minder. Gelukkig voor jullie heb ik net besloten dat dat niet helemaal eerlijk is.

De laatste keer dat ik jullie op de hoogte bracht waren we ons aan het voorbereiden op een lange busttocht naar Windhoek. Na de grootste steak die we ooit gegeten hebben, lieten we ons ruim op tijd afzetten bij de grens. Uiteindelijk hebben we daar een paar uur moeten wachten tot de bus ons kwam ophalen. Na een niet al te lekkere nacht in de bus kwamen we bij het ochtendgloren, twintig minuten voor Windhoek tot stilstand. De bus deed het niet meer. We baalden al flink, maar gelukkig bleek de chauffeur zo kundig dat hij na niet al te lang de bus weer aan de praat kreeg.
Op het busstation moesten we even wachten op ons welkomstcomité, maar toen ze er waren was het een goed weerzien. Na veel knuffels gingen we voor een douche en ontbijt naar de camping. Deze eerste dag was gereserveerd voor boodschappen doen en vogels spotten op de camping en ’s avonds hebben we allerlei wild gegeten bij Joe’s Beerhouse.

Zondag pakten we onze met ijs bedekte tensten in en maakten ons op voor een lange reis, zuidwaarts naar de Sossusvlei. De lange reis was ideaal om over veel dingen bij te praten. We hebben in de bergen geluncht met heel in de verte uitzicht op zebra’s.
Laat in de middag kwamen we aan bij Betesda camping, waar we snel kamp opsloegen voor het donker werd. Binnen wachtte ons een – niet al te spannend – buffet en veel warmte.

Maandag stonden we voor dag en dauw in de vrieskou op. We moesten nog een stukje rijden om het Namib-Naukluft park – waarin de Sossusvlei ligt – bij zonsopgang binnen te kunnen rijden. Om kwart voor zeven stonden we met vijftien andere auto’s te wachten bij de gate. Het was allang licht, maar de poorten gingen pas open als de eerste zonnestralen over de bergen kwamen. Toen was het een race om als eerste bij de office te zijn om daar een permit te kopen, om vervolgens weer in de rij aan te sluiten bij de tweede gate. We waren duidelijk nog in Afrika!
Vanaf daar was was het nog een 60 km lange rechte weg naar de Sossusvlei. Langzaam maar zeker veranderden de bergen links en rechts van de weg in grote rode duinen. Ook hier had het een tijdje terug hard geregend en wat normaal een kale woestijn was, was nu bezaaid met kleine pollen gras. Een fenomeen wat maar zelden voorkomt. Onderweg keken we bovendien onze ogen uit naar springbokken, gemsbokken en allerhande vogels.
Na 45 km kwamen we bij Dune 45, de makkelijkst bereikbare duin van het park. Daar volgden we de honderden voetstappen over de kam van de duin naar boven. Een zware tocht, maar zeer de moeite waard. Bovenaan hadden we ruim uitzicht over de vallei en de andere duinen. Na de lange tocht naar boven was het zeer belonend om met reuzenstappen de berg af te rennen.
We hebben ontbeten aan het einde van de weg, om vervolgens te voet de vallei te verkennen. Door het hoge water had de rivier hier een grote plas water achtergelaten, om vervolgens zelf weer op te drogen. Gek om in het midden van de woestijn een meer met eendjes tegen te komen!
Ook hier zijn we over de kam een van de duinen opgelopen om vervolgens hard naar beneden te rennen. Beneden aangekomen liepen we door een opgedroogde vallei weer terug naar de auto. Onderweg kwamen we een jakhals tegen die absoluut niet bang was voor mensen.
We zijn snel nog even bij Dead Vlei gaan kijken en toen moesten we alweer op weg naar de uitgang want voor zonsondergang moesten we het park weer uit zijn.
’s Avonds na het eten bleek de woestijnzon te veel van het goede te zijn geweest voor Peter. Die werd onwel tijdens het avondeten en heeft twee dagen nodig gehad om zich weer wat beter te voelen.
’s Nachts waaide het verschrikkelijk. Merijn en ik zijn beurtelings gaan plassen uit angst dat de tent in onze afwezigheid weg zou waaien.

De volgende ochtend was de wind helaas niet minder geworden en met veel moeite hebben we de tent ingepakt en vervolgens in de kou ontbeten. Iedereen was blij om in de warme auto te zitten.
Het was echter maar een korte tocht naar de volgende kampeerplek aan de Tschauchab River in het Naukluft gebergte, waar het natuurlijk ook vreselijk waaide. We lieten een prachtige maar winderige kampeerplek aan de rivier voor wat het was en kozen een meer beschutte – maar saaiere – locatie om te kamperen.
Op het terrein waren meerdere wandel- en 4x4 trails uitgezet. Door de bergen, over smalle rotsige weggetjes reden we naar een door een kloof waar we gingen wandelen. Het was een leuke wandeling, met veel geklauter over de rotsen en veel kleine knaagdieren. Merijn en Koen hebben per ongeluk een andere wandeling gedaan, maar waren toevallig tegelijk met de rest van de wandelaars terug bij de auto. Op zoek naar een windvrij plekje hoorden we opeens een raar geluid en werd de weg wel heel erg hobbelig. Een korte inspectie maakte duidelijk dat we een platte band hadden. Hier kwamen Berts Afrika ervaring en een van de twee reservebanden goed van pas en met niet al te veel moeite hadden we de band verwisseld.
Met wat moeite vonden we uiteindelijk een windvrij plekje met uitzicht, waar we (laat) konden lunchen. Die avond hebben we heerlijk malse kudu gegeten bij het restaurant – omgeven door gelaste schroot beesten – van de camping.

Woensdag hadden we een rustdag. Peter voelde zich iets beter, maar dat was gauw over nadat hij zijn mooie camera in het water had zien vallen. Na een spelletje – regenwormen – werden we door de beheerder van de camping uitgenodigd om een wandelingetje te gaan doen. De ouders zijn boodschappen gaan doen, of hun drogende camera in de gaten gaan houden, en de kinderen zijn gaan wandelen. We zijn een klein bergje naast de camping opgewandeld en hebben onderweg wrattenzwijntjes gezien en vanaf de top genoten van een prachtig uitzicht ver over de Namib woestijn.
Na een heerlijke lunch van wentelteefjes, zijn we naar een bos gereden met oeroude vijgenbomen. Dit was ook weer een prachtige plek om te wandelen maar helaas kwamen we pas laat aan en konden we geen lange wandeling meer maken. We moesten een uur later alweer vertrekken. Van dat uur hebben we wel volop gebruik gemaakt door te wandelen langs een riviertje en onder de prachtige wilde vijgenbomen. De wilde vijgjes trekken een grote hoeveelheid vogels aan, vaak moeilijk te zien tussen de bladeren, maar van grote afstand al te horen.
In de avond hebben we, tot grote verbazing van de campingbeheerder, een van de douchecabines omgebouwd tot windvrije keuken. In ons eigen keukentje hebben we een curry bereid, maar het hoogtepunt van de avond waren toch wel de lamskoteletjes van de braai. Vervolgens hebben we de vuurwerkkristallen die we nog over hadden van het kanoën op het vuur gegooid en onze reisgenoten versteld doen staan van dit bescheiden natuurwonder.Peter heeft zich voorgenomen een collega op DSM uit te laten zoeken wat voor kristallen het zijn.

Donderdag was tot onze grote vreugde na twee dagen de harde wind gaan liggen en was het tijd om het Naukluft gebergte te verkennen. We vertrokken redelijk op tijd richting het nationale park en op weg erheen zagen we al veel herten en aardig wat zebra’s. We hadden de keuze uit twee verschillende wandelingen, de ene tien kilomter of vier uur, de andere een stuk langer. Ondanks dat tien kilometer klonk als een ommetje durfden we de langere wandeling niet aan. De wandeling begon met een flinke klim naar een zadelpunt met geweldig uitzicht. Op elk uitzichtpunt realiseer je je beter hoe leeg dit deel van Namibië is, welke kant je ook opkijkt, echte bebouwing zie je niet. Vanaf het hoogste punt liepen we een droge rivierbedding in en begonnen aan de afdaling. De kloof waar we doorheen liepen werd almaar dieper en de afdaling steeds spectaculairder; over grote rotsblokken, langs steile wanden en over waterpoeltjes baanden we ons een weg naar beneden. Bovenaan de rotswanden zagen we veel klipspringers rondlopen, de rotsen zaten vol met dassies (een soort van konijnen zonder lange oren), in de kloof woonden vele verschillende kleinere vogeltjes en hoog in de lucht cirkelden verschillende grotere vogels met als hoogtepunt toch wel een aantal zwarte arenden met een spanwijdte van twee meter. Vanwege het onregelmatige terrein en de vele stops om dieren te kijken deden we over de tien kilometer inderdaad stukken langer dan we vooraf hadden gedacht, zelfs de geschatte vier uur hebben we ruimschoots overschreden.
Het avondprogramma speelde zich weer af op de camping waar we een bijzonder grote maaltijd hebben klaargemaakt met verse kudu-kebabs en wors van de braai, en genoten hebben van het kampvuur. Stukken aangenamer zonder keiharde, ijskoude wind.

Na drie nachten op dezelfde camping was het op vrijdag tijd om verder te reizen. Onze bestemming was de kustplaats Walvisbaai, een heel aantal kilomters verderop; we zijn dan ook vroeg opgestaan om alle spullen weer de auto in te puzzelen zodat we op tijd op weg konden. De rit ging dwars door de Namib woestijn die, vanwege de vele regen de afgelopen tijd, vol stond met droog gras. De autorit was lang maar schitterend; kudu’s die over hekken heen sprongen, zebra’s in de uitgestrekte vlaktes en struisvogels die naast de auto’s meerenden. In de namiddag kwamen we aan in Walvisbaai waar we eerst de huishoudelijke taken uitgevoerd hebben, vervolgens aan de rand van de lagune de zon zien ondergaan, een potje gekaart in een gezellige kroeg en vervolgens gegeten in een restaurant dat op pootjes in de lagune stond.

Vandaag, zaterdag, stond er iets moois op het ochtendprogramma: een kanotrip in de lagune tussen de dolfijnen, zeehonden, en – met een beetje geluk – walvissen. De rit naar pelican point, aan de andere kant van de baai, was al erg mooi, we zagen grote groepen flamingo’s en andere vogels. Aangekomen bij het vertrekpunt lagen er hele groepen zeehonden op de zandbanken, maar dat was voor later: we gingen eerst iets verder de zee op om met de dolfijnen te spelen, we konden ze in de verte al zien springen. De dolfijnen vonden het maar wat leuk om met de kano mee te zwemmen en hoe harder je ging hoe leuker ze het leken te vinden. Vaak zwommen ze honderden meters met ons mee – soms wel acht of tien, voor, naast en achter de kano – sprongen ze het water uit en deden ze hun uiterste best om ons nat te spetteren door met hun staart op het water te slaan. We hadden het enorm naar ons zin maar de wind stak op en er kwam een grote mistwolk aandrijven dus we werder gesommeerd om dag te zeggen te de dolfijnen en de lagune binnen te varen waar we met de zeehonden konden spelen. Deze zwommen in aanzienlijk grotere getalen rond dan de dolfijnen en wilden altijd met ons spelen, als we peddelden, als we niet peddelden, als we snel gingen, als we langzaam gingen; ze vonden het allemaal prima. De echte durfals waren zo brutaal om in onze peddels te bijten en als ze op hun rug langs de kano zwommen konden we ze zelfs over hun buikje aaien. Tegen het middaguur was het gedaan met de pret en moesten we het water weer uit. Deze watersafari was echt een bijzondere ervaring en hoort zeker bij de hoogtepunten van de afgelopen maanden.
Nu zitten we in onze self catering bungalow te wachten tot onze spekjes en koteletjes gaar zijn. Morgen verlaten we Walvisbaai weer en gaan we verder naar het noorden. We weten zelf nog niet wat de volgende bestemming is want na een paar maanden lang zelf ons reisschema te plannen vinden we het best lekker om de route door anderen uit te laten stippelen.

Dat was het voor nu!

Liefs,
Irene en Merijn