De laatste loodjes

Beste lezers,

Op het moment rijden we door Botswana waar we een paar dagen doorgebracht hebben in de Okavango delta en zijn terug op weg naar Windhoek. Over drie dagen stappen we daar op het vliegtuig terug naar Nederland. Na vier maanden samen door Afrika gereisd te hebben zit ons avontuur er bijna op, maar we zullen jullie eerst bijpraten over onze avonturen van de afgelopen week.

Na onze safari in Etosha reden we verder naar Rundu; een rit van enkele honderden kilometers over kaarsrechte wegen. Rundu is een stadje aan de grens met Angola – die gevormd wordt door de Kavango rivier – en aan het begin van de Caprivi strip. Dit deel van Namibië is veel dichter bevolkt dan het zuiden van het land omdat het er natter is en de grond veel vruchtbaarder. Het landschap veranderde dan ook zienderogen, er liepen mensen door de berm en er werden koopwaar aangeboden aan de kant van de weg, kortom: we waren terug in het Afrika dat we kenden. We zijn in Rundu gestopt om snel wat boodschappen te doen maar omdat het al laat was toen we aankwamen zijn we snel doorgereden naar de camping aan de rivier. Daar kwamen we nog net op tijd aan om de zon onder te zien gaan.

De volgende dag hadden we, na een ochtend uitslapen en vogels spotten, een uitgebreider bezoek aan Rundu op de planning staan. Volgens onze reisgids vonden we in Rundu namelijk een van de grootste en mooiste overdekte markten van Afrika. Aangekomen op de markt viel het echter een beetje tegen; de markt was niet echt groot, er was niet echt veel leuks te koop, en het was er niet druk. We hebben een zakje gefrituurde rupsen gekocht en geproefd (niet echt lekker) en hebben vervolgens de boodschappen die we wilden doen, gewoon bij de supermarkt gedaan.
In de middag hebben we vanaf de camping een boottocht gemaakt over de Kavango rivier. We hebben aardig wat vogels gezien en een stop gemaakt op de andere oever zodat we, weliswaar illegaal, in Angola stonden.
’s Avonds zijn we met het hele gezelschap gaan eten bij de familie van Matthew, een van de lokale werknemers van de camping. Eerst gingen we met veel te veel mensen in twee auto’s naar het dorp – iets waar Irene en ik wel aan gewend waren – en later zaten we met z’n allen om een kampvuur verhalen te vertellen en te eten. De familie had een vegetarische maaltijd bereid van pap, runner beans en een lokale groente. Al met al een gezellige avond en een smakelijke maaltijd.

Voor de volgende dagen hadden we geen vast programma. We zijn richting van de Okavango delta gaan rijden waar we 24 juli verwacht werden. Tussen Rundu en Divundu reden we langs een lodge waar we besloten een kopje koffie te gaan drinken. Het kopje koffie, de mensen, het uitzicht over de rivier en de camping bevielen ons zo goed dat we besloten er een nachtje te blijven. Die middag vielen er plotsklaps twee dunne grijze slangen uit de boom; volgens de eigenaar van de camping gebeurde dat vrijwel nooit en hij was er dan ook als de kippen bij om de slangen te bekijken. Een van de twee had al het hazenpad gekozen, maar de andere zat nog in een lage boom en werd er door de eigenaar met blote handen uit de boom geplukt. Toen we vroegen of het de slang niet giftig was bleek dat toch wel het geval te zijn. ’s Middags zijn we door Adrian, een Zuid Afrikaanse jongen die stage liep op de camping, meegenomen op een boottrip. Hij was bijzonder enthousiast over alle beesten, groot en klein, die in en om de rivier woonden en heeft ons dan ook allerhande verschillende vogelsoorten aangewezen en de hippo’s van dichtbij laten zien.

Na op tijd te zijn opgestaan reden we naar een camping in Botswana: Drotsky’s. Maar voor we bij de grens met Botswana waren maakten we nog een stop bij twee attracties: de Popa falls en het Mahango Game Reserve.
De eerste stop, bij de Popa falls, viel ondanks de waarschuwing in de reisgids een beetje tegen. Het was helemaal geen waterval maar gewoon een niet al te grote stroomversnelling in de rivier. Bovendien was er verder helemaal niks te beleven.
Het Mahango Game Reserve, was interessanter. Eerst zijn we richting een waterhole in het westen van het park gereden. Op weg naar het waterhole kwamen we onder andere een grote groep sable antilopes en verschillende groepen zebra’s tegen. Bij het waterhole zelf was niks te zien dus zijn we meteen terug gereden naar de grote weg. Vandaar reden we langs de rivier naar de grenspost. Onderweg zagen we nog vervet monkeys, struisvogels, zebra’s, een wattled crane en een groep roan antilopes.
Aan de grens verliep alles soepel en het was een kwestie van minuten voor we Botswana binnen mochten rijden. Het was niet echt ver meer naar Drotsky’s en de camping lag prachtig in een groot bos met aapjes.
Omdat we de aapjes gezien hadden besloten we alles op te bergen in de auto’s voordat we naar de bar gingen voor een drankje. Op weg naar de bar kwamen we langs een groepje tenten van mensen mensen die zich blijkbaar niet bewust waren van de schade die de apen aan kunnen richten: ze hadden hun kisten met voorraad buiten laten staan. De aapjes hadden hier optimaal gebruik van gemaakt: eentje zat met een pak suiker hoog in een boom, eentje zat een pakje soep leeg te likken in de struikjes, twee aapjes genoten samen van een flesje barbequesaus, een ander was een toepassing aan het verzinnen voor de vuilniszakken, en ga zo maar door. Een prachtig gezicht, maar vervelend als het jezelf overkomt.

Het programma voor de volgende dag luidde: rustdag. Daar hebben we dan ook optimaal gebruik van gemaakt. We hebben spelletjes gespeeld, boeken gelezen, bushbucks gespot, genoten van de zon en de schaduw, en katapulten gemaakt om de apen op afstand te houden.

Op zondag stonden we vroeg op en zijn we, ondanks dat we alert waren, beroofd van een vers brood door een brutale aap. De succesvolle stop werd afgerond met een poserende giant kingfisher en een langszwemmende otter.
De rit naar Maun was niet heel erg lang maar ook niet bijzonder interessant. Vroeg in de middag kwamen we aan bij Sitatunga Camp vanwaar we de volgende dag naar de Okavango delta zouden vertrekken. Er zijn wat mensen naar Maun geweest om wat boodschappen te doen en er zijn wat mensen naar de crocodile farm geweest die naast de camping lag, maar verder stond er niet veel op het programma.

Maandag – Merijns verjaardag – begon de dag goed met een stevig ontbijt. Na het ontbijt vertrokken we naar de delta. Het eerste stuk door de delta raceten we door de smalle kanalen met een motorboot. Een klein uur later kwamen we aan bij de overstapplek waar we overstapten van de motorboot naar een mokoro – een dug out canoe. We zouden verblijven in een deel van de delta dat niet bij het wildpark hoort maar onder toezicht staat van een lokale community. Zij verzorgden de kano’s, de punters en de gidsen; een goed voorbeeld van community based tourism. We verdeelden ons over vijf kano’s en verdwenen zo, in single file, in de maas van de delta. Van de overstapplek naar het eiland waar we zouden slapen was het zo’n drie à vier uur varen. Het grootste deel van de reis meden we de grote kanalen, waar het water flink – in de tegenovergestelde richting – stroomde en voeren door het dichte riet, of over paden die door dieren gemaakt waren. Onderweg zagen we een aantal watervogels, waaronder een visarend en haar jongen op een nest, en een glimps van twee olifanten. We bleken in het verkeerde seizoen te zijn om vogels in grote getalen te zien, die maken pas in september hun opkomst.
Ons kamp was al volledig ingericht en er stond zes man staff en een uitgebreide lunch op ons te wachten. Na de lunch hebben we met Shaba, onze gastheer, een spelletje regenwormen gespeeld en pas aan het eind van de middag zijn we weer in de mokoro gestapt om een klein stukje te gaan wandelen over het naburige eiland. Ook in de Okavango delta staat het water dit jaar en vorig jaar hoger dan het in de laatste decennia heeft gestaan, dit door de vele regenval in Angola. Dit betekent dat veel rivieren die al jaren droog staan nu gevuld zijn met water en veel eilanden aanzienlijk kleiner zijn geworden.
We zijn samen met de gids, Lister, een klein rondje gelopen, terwijl hij ons bijpraatte over de verschillende soorten pootafdrukken, poep en vegetatie. Nadat we in de verte wat bavianen hadden gespot en een foto hadden gemaakt van een prachtige bateleur arend was het tijd om terug naar de boten te gaan om daar de zon te zien zakken in de delta. Bij terugkomst op het eiland, was het kamp versierd met allemaal ballonnen en konden we plaatsnemen rond een groot kampvuur, waar Shaba ons entertainde met verhalen en raadsels. Na het eten bleek dat de kok zijn best had gedaan en, speciaal voor Merijns verjaardag, een heuse taart gebakken had. We hebben uiteraard gezongen voor de jarige job waarna hij zijn verjaardagskaarsjes kon uitblazen. De taart hebben we, samen met de bananen cakes die we zelf hadden meegenomen, verdeeld over de tijdelijke bewoners van het eiland.

De volgende ochtend stonden we vroeg op om een lange wandeling te maken. We gingen terug naar het hetzelfde eiland maar zouden nu een aantal uren lopen. Algauw zag Lister verse sporen van twee buffels, waarvan eentje een kwartier later langs gehold kwam. Het was af en toe wat lastig om met droge voeten langs alle poelen water te lopen en een keer zijn we zelfs door twee van de mokoro’s, die waren omgevaren, naar de overkant van een grote poel gebracht. Vanaf een mooie grote baobab hadden we uitzicht over een enorme groep zebra’s, die prachtig demonstreerde hoe ze ook door het hoge water kunnen draven, en een verre olifant. We hebben verder een tiental reedbucks gezien – normaal vrij schuwe dieren – en een mooie nachtzwaluw.
In het kamp stond een uitgebreide brunch op ons te wachten waarna we de rest van de middag konden uitrusten en spelletjes konden spelen.
Tegen het eind van de middag gingen we voor een sunset cruise terug in de mokoro’s. Vanwege een mogelijke encounter met nijlpaarden namen we een omweg en kwamen zo uit bij een grote groep olifanten. Het was een mooi gezicht, die grote beesten tussen de palmen terwijl ze naar hartelust aten en dronken.
We hebben de zon zien zakken terwijl we van een veilige afstand de nijlpaarden bekeken. Zittend in de boot kon je over het algemeen niet ver uitkijken, maar soms, als de boot helemaal stil lag, mochten we voorzichtig gaan staan, om zo wat meer te zien.
Na een goede maaltijd hebben we aan het kampvuur nog een kleine dans- en zanguitvoering gekregen van de staff. In ruil daarvoor hebben wij, in canon, ‘de uil zat in de olmen’ gezongen en op hun verzoek ook nog het Wilhelmus. Ze leken het kanon wel geslaagd te vinden en liepen al ‘koekkoekend’ het donker in toen we klaar waren.

Woensdag moesten we helaas alweer alles inpakken en gingen we terug naar de bewoonde wereld. In het dorp hebben we afscheid genomen van onze punters, waarbij we ze allerlei oude kledingstukken en schoenen cadeau hebben gedaan.
Aangekomen bij het kamp hadden we best honger gekregen. Tot onze grootste verbazing was een lunch echter niet inclusief, terwijl we die avond en de volgende ochtend wel eten zouden krijgen. Hongerig werd er een auto op pad gestuurd voor eten, maar het grootste deel van de middag was al voorbij voor we klaar waren. We hebben daarom die middag niet veel meer ondernomen, maar alleen vogeltjes gespot en kaarten gespeeld. Onder het kaarten zagen we een rare eekhoorn, die op zijn achterpoten aangehopt kwam, maar al snel besloot ik dat het geen eekhoorn kon zijn en waarschijnlijk een bushbaby was. Het half uur lang hebben we met zijn tienen ‘oooh en aaah’ gezegd en de bushbaby om zijn mooie grote ogen en pluizige vacht bewonderd.

Donderdag gingen we na een vroeg ontbijt de auto in voor een lange saaie rit. Onderweg hebben wat wilde beesten gezien, maar niets spannends. Ook het stadje waar we stopten voor boodschappen hadden we gauw gezien en we hebben op een saaie roadside picknickplaats geluncht. De grensovergang verliep weer zonder problemen en laat in de middag kwamen we aan bij Zelda’s: een game park/farm/lodge/camping. We hebben onze tent opgezet vlak naast het hok van de cheeta’s, die algauw kwamen kijken wat we aan het doen waren. Na het opzetten van de tent zijn we meegegaan op een rondje beesten voeren. Eerst was het stekelvarken aan de buurt, die genoot van zijn bakje groenten met pap. Daarna vochten de vier cheeta’s om het grootste stuk vlees en als laatste keken we toe hoe het luipaard eerst door het hek heen knuffelde met de eigenaar van de camping, voor ze aan haar stuk vlees begon. Bijzonder feitje hierbij is nog dat ze, na een paar happen, in de luren gelegd werd door een drongo (kleine vogel), die er met een stukje vlees vandoor ging.

Vandaag doen we weer een dagje helemaal niks. Morgen vertrekken we vroeg naar Windhoek, waar we hopelijk nog wat souvenirs zullen shoppen, waarna we alle tassen inpakken en zondag op het vliegtuig stappen.
Maandagochtend komen we vroeg in de ochtend aan op Schiphol, maar Merijn zal pas rond het middaguur aankomen. Gek hoor, dat het avontuur bijna over is. Het leek zo oneindig toen ik in februari vertrok, maar de tijd is omgevlogen. Hoewel ik nog weinig zin heb om een baan te gaan zoeken en veel te veel uren per week te werken, heb ik wel zin om jullie te zien. Wie weet kan ik nog een excuus vinden om het serieuze leven nog een tijdje uit te stellen.

We zullen ook weer wat foto’s online zetten op de jullie inmiddels bekende plek.

Liefs Irene en Merijn.