Vier dagen hardcore safari

Lieve lezers,

Ik zit nu te typen in de auto, met de laptop aan het stroom. Buiten de auto is langzaam het landschap aan het veranderen. Nu we Rundu naderen, wat de poort is naar de Caprivi-strook, zien we behalve uitgestrekte stukken niets opeens echte Afrikaanse dorpjes, met echte Afrikaanse rieten hutjes en echte Afrikaanse negers die spullen op hun hoofd dragen en kindjes op hun rug. Langs de weg kunnen we brandhout, houtsnijwerk en hier en daar een pompoen kopen. Gelukkig, we begonnen toch al een beetje bang te worden dat we Afrika al lang verlaten hadden.
De Caprivi-strook is in vergelijking met de rest van Namibië rijk aan water, begroeiing en mensen. Het schijnt dat het oorspronkelijk niet bij Namibië hoorde, maar door de Duitsers in de koloniale tijd geruild is met de Engelsen, voor Zanzibar.

Maar de Caprivi ligt nog in de toekomst. Ik zal jullie eerst eens bijpraten over de afgelopen dagen. We hebben vijf nachten in Etosha, het grooste wildpark van Namibië, doorgebracht. We zijn aan de west-kant het park binnengereden en zijn er aan de oost-kant weer uitgereden. Ik hoop dat ik op een leuke wijze kan overbrengen hoe gaaf deze safaridagen waren.

Donderdag zijn we ’s middags het park ingereden en kwamen al snel langs de eerste olifant. In het kamp, met de lastige naam Okaukuejo; een stoffige camping zonder echte schaduw, maar wel met brutale eekhoorntjes, spreeuwen en jakhalzen. Na een snelle lunch zijn we nog even het park ingereden.
Op die eerste drive begonnen we al aan onze grote verzameling van zebra’s, springbokken, gemsbokken en wildebeesten, maar we hebben niets groots gezien. Wel bleek het park vol te zitten met allerhande loopvogels; verschillende koorhanen, kori bustards, secretaris vogels en natuurlijk struisvogels.
Terug op de camping hebben we onze tijd genomen om een lekkere maaltijd te bereiden op de braai. Na het eten kwamen we erachter dat er vlakbij de camping een verlichtte waterhole was. Toen we daar aankwamen zagen we nog net hoe twee neushoorns, moeder en kind, wegliepen van het water en verdwenen in het duister. Helemaal niet voorbereid op de kou hebben we nog een uur of anderhalf bij het water gezeten en hebben de jakhalzen zien spelen, en een vosje en een civetkatje voorbij zien komen die zo dichtbij kwamen dat we ze bijna aan konden raken.

De volgende dag zijn we voor dag en dauw opgestaan, met op de achtergrond het gebrul van leeuwen, en haalden het bijna om met het opengaan van het park, om half zeven, het park in te rijden.
Met de twee auto’s volgeladen met mensen gingen we op weg. Vlak voor de eerste waterplek stak een hyena tussen de twee auto’s de weg over. We zijn hem gevolgd naar de waterplaats waar hij de springbokjes op scherp zette, zich vol slobberde – dat het water uit zijn bek droop – en weer verder liep.
Een stuk verderop bij een waterhole met heel veel mooie grote kudu’s raakten we de auto met de Lankhorsten plus Koen kwijt. Op de weg terug zagen we hoe gemsbokken, giraffes en een struisvogel aan het drinken waren. De giraffes bleken er verschillende technieken op na te houden. Sommige spreiden hun benen wijd, de klassieke wijze laten we maar zeggen, maar anderen bogen diep in hun heup en knie gewricht, wat een vreemd gezicht was.
Voor het middagprogramma besloten we zover mogelijk naar het oosten te rijden. We mochten van Peter alleen stoppen voor neushoorns. We reden langs menig giraffe, zebra (Hee, lag daar nou een dode tussen?!), gemsbok, en wildebeest, maar stopten stiekem toch voor twee bat-eared foxes, die heel dapper probeerde de auto’s weg te jagen.
Aan het eind van een lange weg door de vlakte, kwamen we bij een waterhole met heel veel zebra’s, een bottenkauwende oryx, een olifant en een struisvogel.
Op de weg terug naar de camping zagen we opeens een heleboel beesten op een grote hoop. Wat is dat nou? Gieren! Ja, en jakhalzen. Was dat niet te plek waar ’s ochtends die zebra lag? Ohja! Als ik goed kijk zie ik iets zwart-wit gestreept tussen het gewurm. Wacht eens even! Een neushoorn! Waar, waar? Ja daar, daar boven de gieren, een neushoorn!
Kortom, een hoop commotie, tientallen gieren, jakhalzen die boven op de dode zebra stonden voor het beste stukje vlees en daarachter liep, in alle rust, een zwarte neushoorn. Hij leek een duidelijk doel te hebben en wij hoopten dat zijn doel het waterhole bij de camping zou zijn.
Snel reden we terug naar huis, trokken warme kleren aan en haastten ons naar de waterplaats. Daar werden we opgewacht door een twintigtal olifanten, waaronder drie hele kleintjes. Na een paar minuten wachten kwam ook ‘onze’ neushoorn tevoorschijn. Toen de olifantenfamilie besloot te vertrekken besloot een hele grote oude bull te blijven, ondanks herhaaldelijk aandringen van verschillende familieleden. Hij leek te moe te zijn voor het familieleven en moest na hun vertrek nog zeker een kwartier moed verzamelen voor hij wegslofte.
De vaders en moeders zorgden voor ons eten en zo kwam het dat wij nog een tijdje bij het watergat konden blijven zitten. De neushoorn ging, een nieuwe olifant kwam en ging, er kwamen een aantal giraffes en ook die gingen weer. Een zwarte neushoorn kwam en ging precies drinken waar een grote olifant die aan kwam lopen wilde gaan drinken, in zijn vlucht poging rende hij recht op ons af. We zaten wel beschermd achter een muurtje maar zaten we ook veilig van neushoorns? Gelukkig remde hij op tijd af.
Na het eten gingen we nog een kijkje nemen en zagen we nog een mama neushoorn met haar kind. Wauw, wat een dag.

Weer vroeg opgestaan, want vandaag moesten de tenten ingepakt worden zodat we konden verhuizen naar de tweede camping: Halali. Onderweg hebben we uiteraard verschillende stops gemaakt bij waterholes. Ergens onderweg attendeerde Anna ons op een kopje in het hoge gras, dat snel ook weer wegdook. Was dat nou een cheeta? We zullen het nooit zeker weten, want we hebben hem niet meer terug kunnen vinden.
Bij het waterhole meende Merijn weer iets katachtigs te zien, maar alle springbokken en giraffes leken te relaxt voor een enge leeuw. Na een paar minuten giraffen te hebben bewonderd wilden we al bijna vertrekken, toen opeens alle dieren leken te schrikken. Aan de overkant van de waterplaats dook een grote mannetjes leeuw uit het struikgewas die vervolgens rustig aan de waterkant kwam drinken. Nadat zijn dorst gelest was liep hij weer rustig weg en ging op nog geen tien meter van de waterhole achter een boom liggen, waarna hij amper meer te zien was. We besloten naar de volgende drinkplek te rijden en troffen daar een groep van minstens 60 olifanten van alle leeftijden aan die vrolijk aan de rand van het water aan het spelen waren. We sloten de ochtend af met een aantal hartebeesten en een zeldzame blauwe kraanvogel.
Na het opzetten van de tent en een uitgebreide lunch waren een aantal ouders te moe om nog een tochtje te ondernemen en zijn we met Bert en de kinderen een klein ritje gaan maken. Na een niet al te succesvolle stop bij een waterhole waren we alweer via een secundaire weg op weg naar de camping toen we de hoek omgingen en opeens oog in oog stonden met drie jonge mannetjes leeuwen! Deze liepen gedrieën over de weg ons tegemoet en op geen twee meter langs onze auto af. We lieten ze passeren en draaiden vervolgens de auto’s. Op deze manier zijn we, hangend uit de ramen, nog een kilometer met ze meegereden, betoverd door hun grote gele ogen. Wauw! We konden onszelf nauwelijks er toe brengen terug naar de camping te rijden en zijn uiteindelijk met een noodgang terug naar huis gereden om maar voor zonsondergang terug te zijn in het kamp.
Bij de waterhole hebben we die avond nog twee hyena’s voorbij zien komen.

Dag drie van Etosha was het al vroeg raak. Een waterhole vol auto’s, daar moet wat te zien zijn. En inderdaad, in de zon lagen twee jonge mannetjes heerlijk te snoezen.
Daarna hebben we koers gezet op de Etosha pan, waar tegen onze verwachting in best veel water in stond, met bijbehorende flamingo’s – een zee van roze vogels aan de horizon.
Toen we nog even de plains opreden zagen we een kilometers lange caravaan van zebra’s en springbokken. We hebben er een aantal laten oversteken en bevonden ons in een zee van streepjes.
Op de weg terug naar de camping konden we over een landtong een heel stuk de zoutpan oprijden. Jan heeft voor ons getest hoe goed je op het slijk kon lopen , zakte tot zijn knieen in de kek, en verloor daarbij bijna zijn slipper.
Na de lunch bleek er niet voldoende animo om weer op pad te gaan, maar gelukkig wel genoeg animo om die avond een nightdrive te doen. Die middag hebben we uitgerust bij de waterhole, waar niets zich wilde laten zien, behalve een baboon. Dit bleek achteraf wel een van de weinige baboons in het nationale park te zijn.
De nightdrive begon rustig met twee kameleons, waarna we doorreden naar de waterhole met de leeuwen. Onderweg moesten we nog hard op de rem voor een overstekende zwarte neushoorn, die door zijn nachtblindheid zenuwachtig rondjes bleef rennen door de lage struikjes.
Bij de waterhole troffen we nog een neushoorn en een aantal wegschietende hyena’s. We waren net op tijd om te zien hoe de twee leeuwen hun posities innamen aan weerszijden van een door angst bevroren impala. Met de motor uit hebben we samen met de leeuwen gewacht terwijl het hertje steeds moeier werd en de hyena’s om ons heen hun positie innamen. Toen de impala door zijn knieen dreigde te zakken besloot hij zijn kansen te wagen en weg te rennen. Helaas voor hem rende hij recht in de klauwen van de rechter leeuw. Deze deed echter maar een halfslachtige poging om hem te pakken en het hertje ontsnapte, terwijl de hyena’s de achtervolging inzetten. Poeh! Wat een anti-climax...
Terwijl we nog na zaten te praten hoorden we achter ons beesten rennen. De hyena’s kwamen teruggerend met voor hen uit het hertje, en weer ging hij recht op de leeuw af. Deze leek even weer het maaltje aan zijn neus voorbij te laten gaan maar zette toch de achtervolging in. Toen was het snel afgelopen het hertje en keerde de rust terug bij de waterhole. De leeuwen waren lekker aan het eten en de hyena’s wachtten op hun beurt.
Na deze spannende ‘live kill’ was het tijd om naar huis te gaan. Op weg naar huis werden we nog verrast door een neushoorn en een grote mannetjes leeuw. Doodmoe, koud, maar geheel voldaan vielen we in slaap die nacht.

De volgende dag was het weer vroeg dag, want de tenten moesten weer ingepakt worden en we gingen op weg naar het laatste kamp; Namutoni. De leeuwen en de hyena’s lagen uit te buiken in het zonnetje naast water en van het hertje was niet meer over dan een gewei. Van de gruwelen die er die nacht hadden plaatsgevonden was verder niets meer te zien.
Onderweg naar het nieuwe kamp kwamen we de grootste olifanten tegen die we ooit gezien hadden, maar verder zagen we niet veel. Vlak voor het kamp veranderde de omgeving weer van dichte bossen in uitgestrekte savanne, met de bijbehorende savannebeesten.
Na een snelle lunch tussen de louries en de mongooses gingen we weer op pad. We hebben een mooi rondje rond het zoutmeer gereden en hebben letterlijk honderden giraffes gezien, waaronder een heleboel kleintjes. We zijn nog een vier meter hoge olifant tegengekomen die bezig was alle acacia struikjes te vandaliseren. De Lankhorsten stonden op een gegeven moment vlak bij de olifant, terwijl hij zichzelf op een stofbad trakteerde, en de auto zag er maar klein uit naast dat bakbeest!
Die avond bij de waterhole is er niet veel gebeurd en iedereen is vroeg naar bed gegaan. We waren allemaal zo moe na vier volle dagen Etosha.

Hmmm... Vier dagen safari beschreven op drie a4tjes.. En ik heb nog wel zo mijn best gedaan om kort en bondig te zijn, maar er is gewoon te veel gebeurd.

We hebben een aantal van onze mooiste safari-foto’s geupload op de jullie albekende picasa site. Het was moeilijk kiezen tussen de ruim duizend foto’s, maar ik hoop dat het jullie een goed beeld geeft van de pracht van Etosha.

Liefs, Merijn en Irene