Van Tanzania naar ... Malawi!

Muli Bwanji!

26-05-2011

Vanuit een backpackers lodge in Mzuzu, Malawi, schrijf ik een nieuw verhaal voor jullie. Vorige keer dat we jullie schreven zaten we “vast” in Kigoma, Tanzania, en hadden we net een dag gedoken met George Kazumbe.

Vrijdag was een druilerige dag met af en toe een fikse regenbui. We hebben onze plannen om op het strand te chillen moeten wijzigen en hebben uiteindelijk in de stad, bij het internetcafe zitten chillen met een drankje en een boekje.

Op zaterdagochtend zijn we heel erg vroeg met de taxi vertrokken richting het busstation vanwaar we om zes uur ’s ochtends vertrokken richting Mpanda. Omdat we op tijd geboekt hadden waren we zowaar in het bezit van een zitplek, en dat maakt zo’n lange busrit toch een stuk aangenamer. Wat ons vooral opviel tijdens de busrit was dat er heel erg veel lege ruimte is in het westen van Tanzania. De busrit duurde bijna twaalf uur en we zijn niet meer dan twee stadjes tegengekomen. Tegen de avond waren we in Mpanda, hebben we een hotelletje gezocht en vervolgens voor de volgende dag een busticket geboekt naar Namanyere. Na het eten hebben we geprobeerd om aan twee piki-piki drivers duidelijk te maken dat we de volgende ochtend om 6 uur ’s ochtends opgepikt wilden worden zodat we op tijd bij de bus zouden zijn.

De volgende ochtend stonden we alweer bijzonder vroeg op om een bus te halen, maar de piki-piki drivers kwamen niet opdagen dus zijn, bepakt en bezakt, te voet naar het busstation gelopen. Omdat we zo laat geboekt hadden waren er geen echte zitplekken meer beschikbaar, maar we mochten naast de chauffeur op een geïmproviseerd bankje zitten. Ook kregen we nog een kind van een jaar of vijf op schoot gedrukt van een moeder die eveneens geen zitplek had weten te bemachtigen. De busrit ging dwars door Katavi National Park dus we hebben die dag nog een gratis safari meegepikt waarop we onder anderen zebra’s, wrattenzwijnen en hertjes gezien hebben. Net voor we Katavi binnenreden werden we overigens door de conducteur van de bus weggejaagd van het bankje naast de chauffeur. Wij eerst nog een beetje balen dat we niet meer konden zitten, maar we stonden nog niet en de conducteur had twee andere mensen van een stoel weggejaagd zodat wij daar konden zitten. In de veronderstelling dat deze twee mensen de bus snel zouden verlaten zijn we, met kind en al, gaan zitten. Achteraf duurde het echter nog minimaal een uur voor de twee die plek voor ons hadden moeten maken de bus verlieten... Even later hield ons oppaskindje plotseling een hand voor haar mond en waren haar wangen gebold. Irene probeerde in haar beste Swahili te vragen of ze overgegeven had maar vergiste zich en vroeg aan het meisje of ze diarree had, en het meisje schudde heel schattig nee; ze had geen diarree. Gelukkig verbeterde Irene zich en het bleek dat ze echt had overgegeven dus hebben we het raam opengeschoven, het kind over de schoot van de buurman heen naar buiten gehouden en alles uit laten spugen; niemand die daarvan opkijkt in Afrika.
We waren al goed op tijd in Namanyere vanwaar we zo snel mogelijk naar Kipili wilden, een plekje aan lake Tanganyika met een mooie lodge en camping. Op het busstation waar wij uitgestapt waren was echter geen enkel teken van andere busjes of andere vormen van transport die ons naar Kipili konden brengen; het bleek dat we op het nieuwe busstation uitgestapt waren en dat de kleine busjes allemaal vertrokken van het oude busstation. Afrikaanse logica. Gelukkig was iemand zo aardig om een telefoontje te plegen naar het oude busstation en een kwartiertje later kwam er een minibusje aan dat richting Kipili ging.
De lodge in Kipili was inderdaad erg mooi en prachtig gelegen aan het meer. De schaduwrijke camping was compleet met schone, warme douches, die we helemaal voor onszelf hadden.
Na een middag chillen op het strand mochten we, ook op het strand, aan een tafel voor twee met kaarslicht eten. We hebben echt gesmuld van onze visburger met heuze verse basilicum.

De volgende ochtend zijn we gaan kayakken op het meer. We hadden snorkelspullen meegekregen en instructies waar het beste snorkelplekje was, waar we na lang en hard paddelen aankwamen. Ze hadden niets te weinig gezegd en we hebben 2 uur rondgedobberd en genoten van de cycliden in alle soorten en maten. We hebben onder water ook nog 3 slangen (water cobra’s) gezien, waarvan we laten hoorden dat ze hartstikke giftig zijn.
Op de terugweg moesten we tegen de wind en de golven in peddelen, maar we hielden de moed er in door onze favoriete kinderliedjes te zingen.
Terug op het strand hebben we een potje Engelse triviant gespeeld. ’s Avonds aten we met de eigenaars van de lodge op het strand, gegrilde vis met risotto. Het was leuk om te horen hoe zij hier terecht waren gekomen. We zijn pas laat naar bed gegaan, na een spelletje Engelse scrabble.

De volgende ochtend zijn we met de bus, via Namanyere, verder naar het zuiden naar Sumbawanga. Tijdens de lunch van chipsy-mayaye moesten we de knoop doorhakken. Gingen we via Malawi naar South Luangwa in Zambia of gingen we toch via noord-Zambia waar alle parken praktisch onbereikbaar zijn met het openbaar vervoer? Het vervoer naar de grens met Zambia stond op het punt te vertrekken en we besloten in ieder geval net wat meer tijd te nemen om na te denken. Na de lunch informeerden we naar de mogelijkheden om verder te reizen naar Mbeya aan de grens met Malawi en dit bleek vele malen sneller te gaan dan wij hadden verwacht – een ritje van slechts zes uur – en er ging zowaar die middag ook nog een bus! Ondanks dat we een beetje klaar waren met in de bus zitten hebben we besloten om toch die middag nog verder te reizen naar Mbeya. Ondanks dat we al heel wat hobbelige busritten achter de rug hadden de afgelopen weken was het begin van deze rit toch wel het toppunt. De staat van de zandweg was redelijk, maar de chauffeur dacht volgens mij dat hij over de Deutsche Autobahn reed. Helemaal niet erg, maar bij elk gat, elk bruggetje en elke andere oneffenheid in de weg vlogen we door de bus, onze buurvrouw zelfs met stoel en al! Een half uurtje nadat het donker werd kwamen we aan op het busstation van Mbeya en hebben we een kamer georganiseerd in het hotel waar we drie jaar geleden ook geslapen hebben.

Op woensdag zijn we op tijd vertrokken naar Malawi, met als eindbestemming Mzuzu. Het was weer een mooie rit. In de minibus van Karonga naar Mzuzu zaten we naast een Malawiaanse vrachtwagenchauffeur die bijzonder goed Engels sprak en het leuk vond om ons wat dingen over het land uit te leggen en bijzondere plekken aan te wijzen. Zo wist hij precies in welke bocht van de weg de apen zouden zitten (dat klopte ook echt precies) en wist hij ons te vertellen dat Livingstonia opgericht is door Dr. Livingstone (wat niet helemaal waar is). In Mzuzu hebben we geslapen bij de Mzoozoozoo, een soort van backpackersoord, gerund door een oudere Zwitser met een rustige kijk op het leven. Al met al een fijne plek om een middagje te chillen en smakelijk te eten.

Jullie horen gauw hoe het verder gegaan is!

Liefs Merijn en Irene