Terug naar Tanzania

Het is alweer een week geleden sinds onze laatste post dus tijd voor een nieuw avontuur van Irene en Merijn. We zitten in Kigoma – waar we al wat langer zijn dan we eigenlijk gepland hadden – en zijn net terug van een tripje op en in lake Tanganyika.

De vorige keer dat we schreven waren we nog in Cyangugu, Rwanda, waar we nog een nachtje zouden slapen en de volgende dag om vijf uur ‘s ochtends met de bus richting Nyungwe forest zouden vertrekken. Het was voor ons beiden tijdje geleden dat we de zon op hadden zien komen (de zon kwam in Rwanda rond half zes op) en ditmaal mochten we dat meemaken vanuit de bus met ontzettend mooie uitzichten over de mistige heuvels van zuidwest Rwanda. Aan het begin van de rit slingerde de weg tussen theeplantages door, even later reden we door Nyungwe forest – tropisch regenwoud. Al met al kwamen we om kwart voor zeven al, nog voor de rangers er waren, aan bij de bezoekerscentrum van het park. Om zeven uur kwam er een ranger aan die ons de mogelijkheden wat betreft wandelen zonder eigen vervoer heeft uitgelegd en zonder lang denken hadden we besloten de “Red trail” te lopen: de langst mogelijke wandeling vanaf het bezoekerscentrum die wel zes uur zou duren en als moeilijk bestempeld werd. We wisten niet zeker of we het aan durfden omdat het niveau van de beklimming van de vulkaan in Uganda werd bestempeld als gemiddeld tot moeilijk en die wandeling was ons toen vies tegen gevallen! De wandeling was kortweg prachtig, het eerste stuk ging bergop tot we op een plekje stonden vanwaar we uitzicht hadden naar het zuiden en de bergen in Burundi konden zien liggen. Daarna was het veel bergaf, door dichte begroeing, en af en toe lag er een vers omgevallen boom over het pad. Doordat het zo heuvelachtig was had je vaak weidse uitzichten en keek je van bovenaf op de bomen. Een bijzondere manier om de jungle te ervaren. Na twee uur wandelen kwamen we bij een waterval waar we even gingen rusten en waar we volgens onze gids al op de helft waren. Dat we op de helft waren leek ons sterk want we hadden op ons dooie akkertje gewandeld! Vanaf dat punt was het voornamelijk bergop en twee en een half uur later waren we alweer terug bij het bezoekerscentrum. Het wandelen door het regenwoud was bijzonder indrukkenwekkend, de uitzichten waren fantastisch, we hadden geluk met het weer want ondanks dat het regenwoud is hebben we geen regen gehad, maar we hadden een beetje pech met het spotten van apen. Er wonen namelijk tien verschillende soorten apen in Nyungwe waarvan wij er slecht nul gezien hebben op de wandeling.
Na de wandeling zijn we aan de kant van de weg gaan zitten wachten op een lift naar Gikonroro, een plekje op de weg naar Huye waar de “most graphical genocide memorial” van het land is. Na een uurtje wachten in de goot kwam er een oude gare vrachtwagen – volgeladen met lubricated condoms – langs die ons voor een habbekrats wel een lift wilde geven voorin de cabine naar onze plek van bestemming. Met de vrachtwagen hadden we nog niet gereisd dus dat was wel weer een belevenis. We gingen met een slakkengang over de weg en hadden vanuit het bakje goed uitzicht over het oerwoud. Irene heeft zo toch nog een aantal apen (en een Rwenzori turaco) gezien.
Aangekomen in Gikongoro zijn we naar het golden monkey hotel gegaan wat er bijzonder sjiek uit zag en wat eigenlijk ook best wel sjiek was. Het was te laat om nog naar de memorial te gaan dus we hebben een rondje gelopen door het dorp, nog wat kinderen laten schrikken, en daarna zijn we gaan eten bij ons hotel. Het was ons al opgevallen dat er in deze regio veel restaurants zijn met een konijn op hun gevel geschilderd en we hadden dan ook al regelmatig gegrapt dat ze “daar vast wel konijn zouden serveren”. Tot onze verbazing stond het konijn ook werkelijk als een gerecht op het menu van ons hotel en bleken ze het ook gewoon op voorraad te hebben. Omdat de serveerster ons niet duidelijk wist te maken of één konijn voldoende zou zijn voor twee personen (Irene: “One rabbit, is it ok for two people?” Serveerster: “Two rabbits.” Irene: “No... One rabbit, is it for two people” Serveerster: “Two rabbits?”) hebben we uiteindelijk één konijn van de barbeque besteld en nog een portie chicken and chips. Uiteindelijk bleek dat natuurlijk veel te veel te zijn, maar het konijn was heerlijk (de kip trouwens ook).

De volgende dag hebben we lekker lang geslapen in het sjieke hotel en hebben we genoten van het ontbijtje dat bij de sjieke kamer inbegrepen was. Daarna zijn we met de moto-taxi naar de memorial gegaan. Op deze plek, waar een technische school gebouwd werd ten tijde van de genocide, hadden duizenden Tutsis zich verschuild om te ontkomen aan de Interhamwe, maar dat bleek tevergeefs. Van de duizenden mensen die zijn opgegraven uit de massagraven, zijn er een paar honderd, vlak na de genocide gepreserveerd en liggen nu tentoongesteld in de oude klaslokalen. Je loopt door een tiental klaslokalen tussen de witte kalk lijken van mannen, vrouwen, kinderen, baby’s: bijzonder macaber. Maar wat eigenlijk nog gekker is: op twintig meter afstand van deze klaslokalen, zonder hek ertussen, wonen gewoon weer mensen. Deze mensen kijken vanuit hun huis door de openstaande deuren recht op de lijken. Vanaf de memorial zijn we teruggelopen naar Gikongoro, we hadden even de tijd nodig om weer bij zinnen te komen. Daar hebben we onze tas gepakt en zijn we verder gereisd naar Huye, een oude universiteitsstad.
In Huye hebben we een hotelletje gezocht, lekker geluncht, en vervolgens naar het museum gegaan – volgens sommige bronnen een van de weinige fatsoenlijke musea op het Afrikaanse continent. Het museum zag er prima uit, maar als dit het niveau is van de fatsoenlijke musea op dit continent dan denk ik dat het ook het laatste museum is dat door ons wordt bezocht.
In Huye hebben we geprobeerd te achterhalen of de veiligheidssituatie in Burundi het toe liet om via Bujumbura, Burundi, naar Kigoma, Tanzania, te reizen, maar we werden niet veel wijzer van de informatie die we kregen. Uiteindelijk hebben we besloten om het tripje door Burundi te laten voor wat het was en helemaal om Burundi heen naar Kigoma te reizen. In Kigoma wilden we met de boot naar het zuiden reizen en omdat die boot op woensdag vertrekt (ja, eenmaal per week, op woensdag) hadden we wel een beetje haast om in Kigoma te komen: de komende twee dagen werden busdagen.
’s Avonds hadden we besloten nog een filmpje te kijken en we besloten, om een beetje in de sfeer te blijven, Shooting Dogs te kijken, een film over de Rwandese genocide. Misschien was dit wat te veel van het goede na alle genocide memorials en verhalen want aan het einde van de film stond ons beiden het huilen nader dan het lachen.

Op busdag 1 zijn we in de loop van de ochtend van Huye naar Kigali gereisd in een prima busje en zijn we na de lunch verder gereisd naar Rusumo aan de grens met Tanzania, ook weer in een prima busje.

Busdag 2 was een ander verhaal, geen prima busjes. We zijn om zeven uur te voet de grens over gegaan waar we een lift kregen in een cabine van een hele moderne vrachtwagen naar Nyakanazi, daar moesten we wachten op de bus naar Kigoma. Na lang wachten en eigenlijk veel te veel betaald te hebben voor de tickets kwam de bus en hij zat en stond al vol, heel erg vol. Na wat duwen en trekken is het ons toch gelukt om een sta-plek te bemachtigen en na een paar uur staand hobbelen gingen er zoveel mensen uit, (op de meest verlaten plekken) dat we zowaar allebei konden zitten. Maar het duurde nog lang, heel erg lang. We waren rond het middaguur vertrokken en kwamen ’s avonds om tien uur aan in Kigoma, bedekt onder een laagje rood stof van de zandweg.

De volgende dag, dinsdag, hebben we besteed aan het bedenken waar we met de boot heen wilden: wilden we meteen door naar Zambia, of wilden we een stop maken bij de Mahale Mountains? Stoppen bij de Mahale Mountains was mooi maar duur, meteen verder naar Zambia was eigenlijk zonde omdat we dan weinig meer zouden zien van west Tanzania. En hoe lang wilden we naar de Mahale Mountains? Na lang wikken en wegen besloten we in ieder geval naar de Mahale Mountains te gaan, het wordt immers beschreven als een van de mooiste (en meest afgelegen) parken van Afrika en dat spreekt ons wel aan. Al met al waren we een dag verder en wilden we op woensdagochtend tickets kopen voor de boot zodat we die middag met de boot mee mochten naar Mahale waar we dan midden in de nacht zouden arriveren.

Op woensdag stonden we op tijd op, we moesten immers tickets kopen, boodschappen doen, tassen inpakken en op tijd weer bij de boot zijn. Toen we bij de ticket office aankwamen en zeiden dat we die middag mee wilden met de boot zei de beste man: “No boat today”. We dachten nog even dat we hem moesten vertellen dat het toch echt woensdag was en dat de boot op woensdag vertrok, maar deze Afrikaan bleek het toch werkelijk bij het rechte eind te hebben: er was geen boot! De boot gaat tegenwoordig namelijk nog maar eens in de twee weken. Aangezien alle plannen die we gemaakt hadden afhankelijk waren van deze ene boot op woensdag waren we allebei strontchagerijnig en moesten we nieuwe plannen gaan maken. Eerst hebben we gekeken of we eventueel nog met de trein zuidwaarts konden reizen, maar dat kon niet verder dan tot Mpanda en er waren alleen nog maar derde klas kaartjes beschikbaar. Als de trein overdag zou rijden zouden we de derde klas nog wel aandurven, maar onze ervaring met de nachtbus in Malawi heeft ons ervan doen weerhouden om tickets te kopen. Uiteindelijk hebben we ervoor gekozen om met de bus naar Mpanda te gaan die zaterdagochtend pas vertrekt. Kortom: in plaats van in Kigoma over te stappen van bus naar boot zitten we er nu vijf dagen. En ondanks dat Kigoma best een prima stadje is, is vijf dagen toch wat veel van het goede!
Gelukkig kwamen we een zekere George Kazumbe tegen die duiktrips op Lake Tanganyika organiseert en hadden we afgesproken om op donderdag te gaan duiken.
Verder zijn we die dag nog naar het – ietwat tegenvallende – monument geweest op de plek waar Stanley en Livingstone elkaar ontmoet hebben, hebben we een biertje gedronken op het strand en hebben we gegeten bij een heel sjiek hotel met uitzicht op de ondergaande zon.

Vandaag is het donderdag en zijn we om negen uur vertrokken om met George Kazumbe te gaan duiken. Het was echt een heerlijke dag met veel zon, het zicht in het meer was bijzonder goed, de temperatuur van het water was lekker, en George is een gezellige man die bezig is met het opstarten van zijn eigen duikschool hier. We hebben twee duiken gedaan en, eerlijk is eerlijk, het duiken mag hier dan niet zo mooi als op Zanzibar of in Vietnam, beide duiken waren zeker de moeite waard! De rotsformaties met alle verschillende soorten vissen er op, onder en tussen kunnen je makkelijk enkele uren zoet houden. Helaas houd ik het niet zo lang vol op een fles perslucht. George hield zich ondertussen trouwens met andere dingen bezig. Die was lekker met een netje vissen aan het vangen, die wij dan in een net mee moesten slepen, terwijl wij lekker rondzwommen.
Nu zitten we bij Sun City, een restaurantje tegenover ons hotel waar we inmiddels vaste klant zijn voor het ontbijt en in de avond voor een drankje en mischien vanavond ook wel voor het avondeten.

Liefs,
Merijn en Irene