Au levoir!

12-05-2011

Hallo allemaal,

We schrijven jullie ditmaal vanuit Cyangugu. We slapen hier een prachtig lokaal hotel, waar het restaurant tegelijkertijd dient als museum en in de grote tuin vroeger een dierentuin zat. Merijn zit een heerlijk geurende mini-ananas schoon te maken, mmmm!

De tocht van Musanze naar Kigali afgelopen zondag was prachtig. Het openbaar vervoer in Rwanda heeft naast de shared taxi’s en minibusjes ook ‘scheduled buses’. Dit zijn wat grotere, luxere bussen, die ze coasters noemen, en die op vaste tijden vertrekken. Of ze nu vol zijn of niet. Wat een heerlijke uitvinding! Zo liepen wij op 10 voor 10 vanuit ons hotel naar de bus, stapten in in een half lege bus en vertrokken! Behalve voldoende ruimte hadden we onderweg ook een prachtig uitzicht over een deel van Rwanda’s duizend heuvels, die bijna allemaal volliggen met akkers op terassen.
In Kigali aangekomen zijn we met de moto-taxi naar ons hotel gegaan. De Rwandese versie van de moto-taxi-chaffeur heeft een groen vesje met serienummer aan en twee helmen; een voor zichzelf en een voor zijn passagier. Het hotel viel wat betreft prijs-kwaliteit verhouding wat tegen. De luxe in Rwanda komt duidelijk met een prijskaartjes. Vooral het slapen, maar ook het eten is veel duurder. We betalen over het algemeen dezelfde prijzen hier als in Tanzania, met als tegenvaller dat we het nu door 800 moeten delen en in Tanzania door 2000!
We hebben in het centrum geluncht bij een restaurant met buffet. Dat blijkt ook iets typisch Rwandees. Je kan dan voor tussen 1 en 4 euro je hele bord volscheppen met eten (wat dan wel weer heel goedkoop is). Wij schamen ons steeds dat we met een erg vol bord weglopen, maar het is niets vergeleken bij de bergen die de Rwandezen zelf opscheppen! We verdenken ze ervan dat ze maar één keer dag eten.
Na de lunch hebben we rondgewandeld door het centrum tot we een smsje kregen van Wolter. Tegen alle verwachtingen in was hij al klaar met werken. We zijn hem gaan ophalen bij zijn hotel (dat uiteraard veel luxer was dan het onze ;)) en met zijn drieeen vertrokken naar het Genocide memorial. Helaas voor de jongens waren we pas een uur voor sluitingstijd daar. Toch hebben ze zich een goed beeld kunnen vormen van de verschrikkingen die hebben plaats gevonden vooraf en tijdens april van 1994.
Na het memorial zijn we al wandelend en kletsend naar ons hotel gegaan. Daar hebben we een tas vol spullen ingepakt die we aan Wolter konden meegeven zodat we er zelf geen maanden meer mee rond hoeven te dragen. We hadden tot dan toe zuinig gedaan met het kopen van souveniers, daar hadden nu een beetje spijt van. Gelukkig hadden we in Musanze nog het een en ander aangeschaft.
Die avond hebben we samen met Wolters baas, Edwin, in hun hotel gegeten en na het eten nog lang zitten kletsen. We gingen pas (!) om 11 uur slapen!
De volgende ochtend hebben we ontbeten met kaas en bruin brood, meegebracht door Wolter. En daarna hebben we ons klaargemaakt voor de reis naar Kibuye, maar eerst zijn we nog ijskoffie gaan drinken en heb ik mijn haren laten knippen. Dat laatste was een groot feest, waarbij eerst een kwartier lang mijn haar werd gewassen en mijn hoofd gemasseerd door een van de salondames. Daarna kwam een mannelijke kapper mijn haar knippen. Na het knippen werd mijn haar laagje voor laagje gefohnd en werd het hier en daar nog wat bijgeknipt. Toch leek de kapper nog niet helemaal tevreden en ik kreeg nog wat wax in mijn haren en plukje voor plukje werd mijn haar gestraightend. Toen ik de salon uitliep zag ik er spik en span uit. Te spik en span voor Merijn, die zich een ongeluk schrok van mijn bob :D. Inmiddels is mijn haren alweer drie dagen niet gewassen en deze natuurlijke staat zint ons beiden veel beter.

De toch naar Kibuye aan Lake Kivu in het Westen van het land was eveneens over prachtige, bochtige en geasfalteerde wegen. Wat een prachtig land is Rwanda toch. Zo ontwikkeld ten opzichte van de landen om zich heen. We waren een en al lof.
Kibuye ligt halverwege Lake Kivu en ons hotel lag op een schiereiland, met uitzicht over het meer en in de verte de bergen in Congo. Met een biertje en later een lekker stuk varkensvlees met mosterdsaus hebben we genoten van de zonsondergang, het uitzicht en de bliksem in de verte.
De volgende dag hebben we de omgeving verkend en zijn we op zoek gegaan naar een herdenkingsplek voor de genocide die volgens de Lonely Planet ergens moest zijn. Helaas lukte het ook ditmaal niet om te vinden wat we zochten. Wel was het gelukt om een mooie markt te vinden, lekker te lunchen en op het postkantoor in het Frans uit te leggen dat we een aantal brieven naar Europa wilden sturen.
’s Middags kwamen we weer oververhit terug en hebben we een heerlijk frisse duik genomen in het meer. Na het zwemmen ontdekte we dat we wifi hadden in het restaurant (Irene: “Do you have Internet here?”, Mevrouw achter de receptie: “No, only wireless.”) wat een geweldige verrassing.

Na wat navraag bleek de volgende dag om 8 uur een bus te vertrekken naar onze volgende bestemming; Cyangugu. Helaas, toen we om 7 uur op de moto-taxi stapte, was deze niet zo zeker van het bestaan van deze bus. We werden afgezet op een plek waar ‘ergens’ die dag mogelijk een bus langs zou komen. Na een ontbijtje van bruin brood, kaas en thee begon het grote wachten, wachten, wachten. Er kwamen wat voertuigen langs die mensen meenamen, maar geen van deze gingen naar Cyangugu.
Rond 10en kwamen uit het niets een paar jongens die ons een buskaartje verkochten. Misschien dat de bus nu snel zou komen? Toch niet, nog even wachten. Uiteindelijk kwam om 11 uur de bus. Deze zat grotendeels al vol en we moesten het doen met een plek achterin, tussen de tassen en grote zakken tweedehands kleren. De weg kronkelde net zoveel als de vorige wegen en het uitzicht was adembenemend mooi, maar wat een hobbels! Na twee uur hobbelen hadden we al onze woorden van twee dagen daarvoor alweer teruggenomen. Gelukkig kon het nu niet lang meer duren. Na drie uur rijden stopten we ergens waar veel mensen uitstapten en konden we een zitplaats bemachtigen. Deze kwam helaas met irritante kerel die ons van een halve meter afstand constant aan zat te gapen. Als je om hem heen probeerde te kijken naar iets anders, bewoog hij zijn hoofd mee om je zo weer recht in je gezicht aan te blijven staren.
Net na deze stop bedacht ik me dat ik eigenlijk wel nodig moest plassen, maar het zou nog 3 uur duren voor we aankwamen in Cyangugu. Poooeeeeh! Wat een opluchting toen we er eindelijk waren. We waren bekaf van de reis en dat was misschien ook geen verrassing. De busreis, waarvan wij dachten dat hij 2-3 uur zou duren, had uiteindelijk 6 uur geduurd!

Vanochtend zijn we de stad gaan verkennen. Al verkennend wilden we ergens een brug oversteken naar ‘de rest van de stad’. Gelukkig hadden we op tijd door dat er iets niet klopte, want we waren bijna nietsvermoedend Congo binnen gelopen. Ons hotel bleek maar 500 meter van de grens te liggen!
Na een kort moto-tochtje kwamen we in de echte stad, waar we nog wat meer rondgelopen hebben en geprobeerd uit te zoeken hoe we het beste in Nyungwe Forest kunnen komen. Bovendien hebben we een hotelwissel gedaan zodat we morgen makkelijk door kunnen reizen, en eigenlijk is dit ook een veel gezelliger hotel.

Nyungwe National Park is onze volgende stop. De eerste echte activiteit die we Rwanda gaan ondernemen. Helaas leek dit, op ons budget en zonder eigen vervoer, ook moeilijk organiseerbaar te zijn, met name door de hoge prijzen maar ook door de bijzonder gebrekkige informatie die over het park beschikbaar is. Bij de parkingang is namelijk wel een camping, maar daar vragen ze $30 pp (!) om te kamperen, zonder dat er enige faciliteiten zijn, behalve een gat-in-de-grond wc. Nu hebben we kaartjes voor de bus van 5 uur ’s ochtends, zodat we rond 7 uur bij het park aankomen. We willen dan wandelen en ’s middags verder reizen naar Huye/Butare, de universiteitsstad van Rwanda.
Daar willen we uitzoeken hoe veilig het is om door Burundi te reizen. Als het veilig genoeg is willen we via Bujumbura naar Kigoma in Tanzania reizen. Anders gaan we via Kigali en Rusumo naar Kigoma.

Ik zeg au levoir (de Afrikanen hier spreken een aardig mondje Frans maar hebben nog altijd moeite met het verschil tussen de l en de r) en tot wederziens!

Xxx Irene en Merijn