Op naar Rwanda!

07-05-2011

Bonjour nos amis!

We zitten nu in het ‘Tourist Rest House’ in Musanze/Ruhengeri in Rwanda te wachten op ons ontbijtje. We worden ondertusen vergast op een kindertvprogramma waar kinderen vals in een microfoon mogen schreeuwen/zingen. Echt de ideale ontbijt omstandigheden dus.

We hebben jullie vorige keer geschreven vanuit Kabale. Nadat we daar ’s middags waren aangekomen hebben we een kliniekje bezocht om nieuwe malariamedicatie te regelen voor noodgevallen. De dokter daar leek het redelijk eens te zijn met mijn diagnose en vond het verstandig dat we waren begonnen met anti-malariapillen.

De volgende ochtend hebben we ons bijna ziek gegeten aan heerlijke pannekoeken, fruit en yoghurt. Toen we weer een beetje bijgekomen waren zijn we doorgereisd naar lake Bunyonyi, een groot kratermeer en dé plek in Uganda om lekker te zwemmen en te relaxen.
De dag dat wij vertrokken regende het echter continue. We hebben een taxi gedeeld met een niet al te gezellige Duitse en hebben ons af laten zetten bij een mooie lodge recht aan het meer. Inmiddels was de regen gestopt, dus zijn we een rondje gaan lopen over de kleine dorpsmarkt, onder begeleiding van een geestelijk gehandicapte jongen die niet meer kon zeggen dan HAPA!
De rest van de dag hebben we gelezen en gepuzzeld op de steiger aan het water. ’s Avonds werden we verrast met heerlijke curry met zoetwaterkreeftjes en rundvlees met heuse paddenstoelensaus.

De volgende ochtend zijn we op tijd opgestaan en zijn we per dug-out canoe het meer gaan verkennen. We waren gewaarschuwd dat het niet makkelijk zou zijn en hadden al gehoord over de ‘muzungu corkshrew’, maar het viel ons toch vies tegen hoe moeilijk het kanoën was. De boot leek vooral te doen wat hij zelf wilde, wat inhield dat we steeds linksdraaiende rondjes voeren. Wat we ook probeerden om de boot te corrigeren, het hielp niet en we leken het draaien eerder in de hand te helpen. Traag, al zigzaggend en halve rondjes draaiend verlieten we de baai en kwamen we op het grote meer. Het leek een lange, vermoeiende dag te gaan worden!
Het meer lag vol met kleine heuvelachtige eilandjes, sommige bewoond, sommige onbewoond. We besloten maar gewoon wat rond te varen en te zien waar we zouden stranden. Terwijl we bezig waren het grootste eiland te omvaren, betrok plotseling het weer en werd het water wild. We waren inmiddels iets beter geworden in het varen, maar op het ruwe water bleef daar niets meer van over en we dreigden zelfs een paar keer om te gaan. Om ongelukken te voorkomen zijn we aangemeerd bij het eiland.
Daar werden we verwelkomd door Kenneth, een jongen van 16 die op het eiland naar school ging en die nu, in de vakantie, de school bewaakte. Hij stelde voor ons een rondleiding te geven over het eiland, waar geen mensen woonden, behalve de mensen die bij de school en de kerk hoorden. De school was verschrikkelijk armzalig en we konden ons slecht voorstellen dat de gebouwen echt gebruikt werden, maar het was fijn om even de boot uit te zijn en wat rond te lopen en het uitzicht vanaf het hoogste punt van het eiland was adembenemend.
Nadat het weer wat opgeklaard was zijn we in de boot gestapt naar het naast liggende eiland, wat geheel ingebruik genomen was door een lodge. Daar hebben we gelunchd, maar we hadden helaas geen tijd meer voor de birdwalk.
Het weer leek weer slechter te gaan worden en dus zijn we snel weer in de boot gestapt om naar huis te varen. Inmiddels waren we bijna professionele dug-out kanoers. Bijna, want elke keer dat we probeerden het tempo een beetje op te voeren, begonnen we weer rondjes te varen. De boot leek alleen in de ‘pole-pole-stand’ rechtvooruit te willen varen. Toen we net terug in de baai waren werden we overvallen door de regen, maar zonder plek om te schuilen, hadden we geen keus dan gewoon door te varen. Gelukkig hield de regen niet lang aan. Moe maar voldaan kwamen we uiteindelijk terug bij onze lodge. Merijn is nog even het water in geweest, maar ik vond het te koud.

We hebben die nacht heerlijk geslapen, om wakker te worden met verschrikkelijke spierpijn van het kanoen. Na het ontbijt hebben we een ‘shared taxi’ (een personenauto, waar we met 8 volwassenen en een kind inzaten) gepakt terug naar Kabale, waar we uren hebben zitten wachten op een volgende taxi naar Kisoro. We waren erg verrast dat we praktisch terugreden naar Lake Bunyonyi voor we de weg naar Kisoro insloegen. Nogal zonde van de eerdere rit :D.
De weg langs het meer was smal en hobbelig, maar het uitzicht was fantastisch. Later kwamen we op een geweldig mooie asfaltweg door de bergen, opnieuw met weids uitzicht. Toen we de bergen overgingen was de mooie weg opeens weg en reden we weer over een modderige zandweg tussen weelderige jungle. We hebben zelfs nog even vastgezeten met de auto in de modder, maar waren gelukkig snel weer los. Nu hadden we uitzicht over de vallei aan de andere kant van de berg, met daarin drie grote steile vulkanen die deel uitmaakte van ‘Mgahingi Gorilla National Park’, onze volgende stop.
Na lang overwegen besloten we in Kisoro te slapen en de volgende dag vroeg te vertrekken om Mt. Sabinyo te beklimmen. We zouden beginnen op 2300m, drie successieve toppen beklimmen, tot de hoogste van 3669m. Dit over een pad van slechts 7 km. Een steile klim. Vanaf de eerste piek zou je over de grens tussen Rwanda en Uganda doorlopen naar de derde piek. Daar was het drielandenpunt tussen Uganda, Rwanda en de Congo. We besloten dat het verstandig was om veel water en eten de berg op te nemen. Ohja, nog een kleine toevoeging, in tegenstelling tot het chimp tracken, waren de rangers hier enorm behulpzaam bij het regelen van vervoer! Erg prettig :)

De volgende dag vertrokken we om 6 uur van het hotel achterop de motor over een hobbelige weg naar de voet van de berg. Daar hebben we snel wat ontbeten en begonnen we in een moordend tempo, met twee gidsen, aan de beklimming van de berg. Het pad dubbelde op het eerste stuk grotendeels als rivier en je moest goed opletten geen natte voeten te halen. Na 45 min begon de echte berg, hield de rivier op, maar ging het pad steil omhoog. Na zo’n 2 uur wandelen was ik bek en bek af en begon het te regenen. Een uur later had ik meer en meer het gevoel dat ik niet meer op mijn benen kon staan en we moesten de eerste top nog bereiken. De regen werd steeds erger. Ik had het vermoeden dat ik de top niet zou bereiken en Merijn, die graag door wilde lopen, ging met een van de gidsen vooruit. Door de regen en de hagel behaalde ik met mijn gids de top van de eerste piek. Daar stonden we dan. In de stromende regen, met slechts 3 meter zicht. Nadat de gids had aangewezen wat ik had kunnen zien als het niet bewolkt was, zijn we maar weer afgedaald. Merijn en zijn gids konden helaas door de mist ook niet veel zien maar hebben de derde piek wel bereikt.
Inmiddels was er weer een rivier ontstaan op het pad en liep het water net zo hard door als langs mijn schoenen. Mijn regenjas hield bij romp droog, maar mijn broek was doorweekt.
We zijn ongeveer twee uur over gladde, natte, steile trappetjes afgedaald tot we bij een hutje kwamen waar we konden schuilen. Tot mijn grote afschuw bleek dat we daar zouden wachten tot Merijn en zijn gids, die een geweer droeg, terug zouden zijn. Zonder geweer durfde mijn gids namelijk niet door te lopen, omdat er onder aan de berg buffels schenen te wonen.
Twee uur lang hebben we, kletsnat, in 18 graden zitten wachten tot Merijn en zijn gids terug waren. Het duurde daarna zeker een half uur voor ik het gevoel had weer controle over mijn spieren te hebben. Het laatste uur hebben we weer redelijk droog gewandeld. Inmiddels maakte het niet meer uit of je wel of niet in de rivier stapte, nat waren je voeten toch.
Beneden aangekomen besloten we de motortaxi’s af te bellen en een auto te regelen. Het vooruitzicht om door de modder, kletsnat achterop een brommer te zitten trok ons niet.
Na een warme douche in het hotel zijn we nog even over de markt gewandeld en daarna heel heel vroeg naar bed gegaan.
Met verschrikkelijke spierpijn werden we de volgende dag wakker en maakten we ons op voor de reis naar Rwanda, met een heuse cappucino en een heerlijke brownie.

De reis naar de grens en de grensovergang verliepen soepeltjes. Wel gek om weg te gaan uit Uganda, we vonden het allebei echt een heel mooi land!
Gisteren zijn we aangekomen in Ruhengeri/Musanze, waarvandaan ik met Dennis en Jakob drie maanden geleden ben gaan gorilla tracken. Vanuit hier hebben we opnieuw uitzicht op Mt. Sabinyo, die nog bijna niet uit de wolken is geweest.
De spierpijn heeft ons er van weerhouden een serieuze wandeling te ondernemen en de nature walks, die slechts 2-3 uur duren, zijn zo duur dat we daar weinig zin in hadden. Het grottencomplex onder de bergen, dat we graag wilde bezoeken, bleek gesloten.
Toch hebben we vanochtend geprobeerd om de ingang van de grot, die ook indrukwekken moet zijn, te vinden. We hebben wel een natuurlijke basaltbrug gevonden, maar niemand wist iets van grotten, dus die hebben we helaas niet kunnen vinden. In plaats daarvan hebben we gewandeld door de omgeving en souveniers gekocht.

Morgen vertrekken we naar Kigali, waar we onder andere naar ‘Hotel de Milles Collines’ en het Genocide museum willen gaan en ik wil proberen mijn haren te laten knippen.
Niet onbelangrijk is dat we ook Wolter gaan proberen te ontmoeten. Die kreeg gisteren plotseling te horen dat hij voor zijn werk weer een paar dagen naar Kigali moest. Als het goed is heeft hij bruin brood en jonge kaas bij zich voor ons, dus je kunt je voorstellen dat we blij zullen zijn om hem te zien! ;)

We hebben twee Rwandese nummers, omdat we met de eerste niet naar huis konden smsen:
1: +250784515068
2: +250725212890
We denken dat die laatste het beste werkt. Daar hebben we in ieder geval al smsjes op ontvangen van onze ouders.

En vergeet niet om weer eens een kijkje te nemen op http://picasaweb.google.com/irenetomson/VanUgandaTotNamibie

Liefs Irene en Merijn

P.S. Sas, nogmaals gefeliciteerd!