Muzungu what's my name?

Hallo allemaal,

We zitten op het moment in Kabele, in hostel-restaurant-museum-cultureel centrum-local arts centrum-in een, genaamd Edirisa. We hebben net al een uitnodiging gekregen voor een rondleiding in het museum, maar we zijn nog even aan het chillen. De pasta met pesto die we net achter de kiezen hebben was in ieder geval geslaagd.

Vorige keer dat we jullie schreven waren we weer terug in Kasese vanuit Kilembe. In Kilembe hebben we ondanks het goedkopere aanbod toch besloten echt niet de bergen in te gaan. In plaats daarvan wilden we de volgende dag een community walk naar een waterval in de buurt doen. Om de tijd te doden tot het middageten zijn we gaan wandelen door het voormalige mijnstadje op zoek naar wat vers fruit. Na een half uur wandelen tussen de rijtjeshuizen waar vroeger de mijnwerkers woonden kwamen we aan bij een heel simpele markt, waar vooral aardappels te koop waren. Met wat passievruchten op zak liepen we richting de gebouwen van de oude mijn die vlak achter de markt tegen de berg lag. Na 2 minuten werden we al teruggefloten door de ‘safety officer’ van de mijn. We waren ‘trespassers’, zei hij, maar hij wilde ons best rondleiden over het terrein. De mijn was een 3000 m diep en de gangen waren bij elkaar 5 km lang. De mijn was in de jaren ’60 door Canadezen opgezet en er werd voornamelijk koper en kobalt gemijnd. In de jaren ’80 tijdens het regime van Idi Amin was het werk in de mijn stilgelegd. Binnenkort zou het werk misschien weer opgestart worden door Chinezen. We mochten een kijkje nemen tussen de verroeste apparaten en zelfs even de mijngang in. Als souvenier kregen we een stukje kopererts mee.

De volgende dag konden we door het vieze weer niet gaan wandelen en zijn we teruggegaan naar Kasese. Daar hebben we Said ontmoet, een Franse clinisch medicus die in Oeganda was voor een project. Hij wilde, net als wij, de volgende dag een safari gaan doen in Queen Elizabeth National Park, dus besloten we de kosten te delen. Het duurde even voor we klaar waren met de onderhandelingen, maar uiteindelijk hadden we een goede prijs denk ik.
De volgende dag zijn we om half 7 opgehaald zodat we om 7 uur in het park konden zijn. Na nog geen 5 min gereden te hebben staken er twee hyena’s de weg over! De dag begon al goed en zou alleen nog maar beter worden. Via een kronkelweg met daarlangs heel veel buffels en Ugandan cob, kwamen we bij een troep van zo’n 10 leeuwen uit! We mochten helaas niet van het pad af, maar het was wel echt stoer.
Heel veel buffels, cobs en wrattenzwijnen later gingen we rond 10 uur richting het kanaal wat het park in tweeën splijt. Daar had een grote vrachtwagen met matrassen zich vastgereden onder de brug en hebben we een tijdlang staan genieten van het onvermogen van de Oegandezen om het op een handige manier op te lossen.
Daarna zijn we verder gereden naar Mweya peninsula waar we hebben geluncht en hebben genoten van het uitzicht over een famillie van wel 40 olifanten aan de overkant van het kanaal.
Voor de namiddag hadden we nog een safari staan, maar de chauffeur wilde ons eerst Katwe laten zien, een dorpje waar veel zout gewonnen wordt en waar we nog wat olifanten zagen. Vanaf daar zijn we weer naar de goede safarigronden gereden.
We hadden afgesproken dat de auto ons ook naar onze volgende slaapplaats, een paar honderd meter de berg op, vlakbij Kyambura, zou afzetten. De camping die we zochten bleek echter niet te bestaan en bij een andere (met een geweldig uitzicht over het park) konden we in eerste instantie niemand vinden. Gelukkig zijn we doortastend geweest en konden we uiteindelijk iemand optrommelen die ons kon helpen. We waren uiteindelijk heel blij met ons kampeerplekje met wijds uitzicht over de vallei.
We hebben in de keuken zelf een lekker maaltje mogen bereiden en zijn vroeg naar bed gegaan zodat we de volgende dag fris konden chimp tracken. Dit kon in een 24 km lange spleet die door het park liep en vol was gegroeid met oerwoud.
Dat bleek helaas niet zo simpel, want toen we bij de rangerpost (8 km van de startplaats) aankwamen op een motortje (iets dat we hadden kortgesloten met een ranger in het park) werden we erg onvriendelijk ontvangen. De ranger aldaar vond het achterlijk dat mensen zonder eigen vervoer (zijnde een auto waarin hij mee kon rijden) het park wilde verkennen en weigerde ons fatsoenlijk te helpen. Zijn onvriendelijke houding irriteerde ons mateloos en we hadden weinig zin om aan zijn wens om voor een tweede motor uit het dorp te betalen toe te geven.
Het liefst hadden we er helemaal van afgezien, maar we hadden helaas al betaald voor het park en het was zonde om die $60 verloren te laten gaan. In plaats daarvan spraken we af ’s middags terug te komen als er andere mensen zouden komen met een auto waarin de gids kon meerijden.
Terug bij de tent voelde we ons erg genept en Merijn, die tot dan toe stoer had gedaan, voelde zich bovendien erg ziek. Na lang twijfelen zijn we toch weer teruggegaan ’s middags.
De gids wilde ons niet meer helpen en in plaats daarvan spraken we met het hoofd van de rangerpost. Hij hielp ons afspraken maken met de motordriver en verontschuldigde zich over de gang van zaken van de ochtend. We hoopten nog even dat we onze driver niet nodig hadden en met de auto mee konden rijden, maar dat zat er helaas niet in.
Het chimp tracken was geweldig en ondanks dat de ranger een onaardig zak was, moesten we hem nageven dat hij zijn vak goed verstond. Na een half uur hadden we de apen gevonden en na een gevaarlijke klim tegen de helling en dwars door de dichte begroeing stonden we recht onder de boom waar ze inzaten. Daar hebben we een uur lang genoten van het klimmen, klauteren, eten, poepen en piesen van de apen, voor we weer terug moesten naar boven.
Onderweg probeerde ik onze driver te pakken te krijgen, maar die bleek zich niet aan de afspraak te hebben gehouden om terug te komen en had bovendien zijn telefoon uitgezet. Niet handig. Nu moesten we een andere driver bellen die helemaal vanuit het dorp moest komen. Dit was vooral vervelend voor de gids die nu niet met de auto mee kon rijden, maar op ons moest baby-sitten. Hij deed hier uiteraard weer bijzonder onvriendelijk over.
Om hem te helpen besloot ik het nog een keer te proberen bij de driver van de auto. Die begon me, voordat ik zelfs wat gezegd had, meteen af te snauwen. Toen ik probeerde duidelijk te maken dat het vooral om de ranger ging zei hij bot: ‘I don’t know why I should even talk to you’ en ging met zijn rug naar me toe zitten. Toen knapte er iets in mij. Ik was de hele dag al onvriendelijk bejegend en ik trok het even niet meer. Het feit dat ik huilend in de berm zat maakte op niemand, alleen natuurlijk Merijn, indruk en de auto vertrok gewoon en liet ons achter met een stikchagrijnige ranger die ons alleen nog verder ging zitten uitschelden omdat hij nu 8 km terug moest lopen.
Na 20 min kwam onze motor en werd onze ranger opgehaald door de baas van de rangerpost. Ik was inmiddels wel wat bijgetrokken en genoot met volle teugen van de grote olifant die op geen 5 meter van ons de weg overstak. De weg terug was nog best spannend doordat we een paar keer slipten in de modder. Gelukkig gingen we niet te hard.
Merijn stortte thuis volledig in en ontwikkelde zelfs koorts van meer dan 39 graden. Omdat het inmiddels al laat was en we in een heel armzalig dorpje zaten heb ik hem, voor de zekerheid, maar laten starten met malari medicatie. Vanochtend leek het al een stuk beter te gaan en zijn we ondanks dat hij zich niet helemaal lekker voelde 6 uur in de bus gaan zitten naar Kabale. Ook ik ben een beetje aan het sukkelen met een hele nare stijve nek.

Nu ga ik Merijntje wakker maken en kijken of we ergens een internetcafe kunnen vinden zodat we dit alles kunnen uploaden.
We hebben nog niet helemaal bedacht wat onze plannen zijn. Vanaf hier kunnen we twee grote oerwouden bereiken: Bwindi impenetrable forest en Mgahingi Gorilla National park. Die eerste blijk je, ondanks zijn naam, goed in te kunnen gaan, maar slecht te kunnen bereiken. We hopen dat de mensen hier ons wat meer daarover kunnen vertellen. Verder is er nog een groot meer waar je goed kan relaxen, canoen en wandelen. Helaas regent het vandaag heel hard, dus we moeten wel hopen dat het opklaart als we daar heengaan. Voor de parken moeten we natuurlijk weer helemaal fit zijn voordat we kunnen denken aan urenlange wandelingen door steaming jungle.
Na deze activiteiten willen we doorreizen naar Rwanda, waar we zo alvast ons visum voor gaan regelen.

Liefs Irene (en ook van een zieke Merijn)