Weerzien op Afrikaanse bodem

Jambo!

Het is inmiddels een week geleden dat ik vertrokken ben naar het Afrikaanse continent. De heenreis verliep een beetje anders dan gepland. Het oorspronkelijke plan was om op maandagochtend om 7 uur via Zurich naar Nairobi te vliegen om vanaf daar op mijn gemak met de bus naar Mwanza te reizen. Met Irene had ik afgesproken dat we elkaar op donderdag in Mwanza zouden treffen. Maar goed, die maandag ben ik dus verschrikkelijk vroeg opgestaan en was ik ruim op tijd op Schiphol. Eenmaal mijn plekje gevonden in het vliegtuig bleven we heel lang stilstaan, en twee uur later mochten we door dezelfde tunnel als waardoor we binnen waren gekomen het vliegtuig weer verlaten: De vlucht werd geannuleerd omdat de motoren niet gestart konden worden. Na wat wachten op de bagage waren we welkom bij de balie van Swiss Air om onze vluchten om te laten boeken, en op zo’n moment kan een beetje brutaliteit niet zo heel veel kwaad.. De mevrouw achter de balie vroeg me waar ik heen wilde dus zei ik netjes dat ik naar Mwanza wilde, en in een mum van tijd had ze me een vlucht via Nairobi naar Mwanza geregeld. Dat betekende dat ik op dinsdagochtend in plaats van op donderdagmiddag in Mwanza zou zijn, heerlijk! De nieuwe reis verliep vlotjes, en op dinsdagochtend tegen tienen zag ik door het vliegtuigraampje in de verte het Victoriameer opdoemen. Irene had voor me uitgezocht dat er om 2 uur ’s middags nog een bus naar Biharamulo vertrok, en had de ‘baas’ van de bus al ingelicht dat ik graag meewilde. Aangekomen op het busstation duurde het maar een paar minuten voordat hij me gevonden had en hij zorgde ervoor dat ik een mooie plek aan het raam had. De busrit was nogal Afrikaans: veel te veel mensen in de bus, verkopers die de bus bestormen bij elke stop, de laatste kilometers over een hobbelige zandweg, en het laatste half uur met een veel te hoge snelheid door het donker. Maar om half 8 was ik wel veilig in Biharamulo waar Irene al op me stond te wachten op het busstation. Heerlijk om weer samen te zijn!

Na uitgeslapen te hebben op woensdag – dat was geen overbodige luxe na zo’n weekend en zo’n lange reis – hebben we een rondje gelopen door het dorp en ’s middags gewandeld buiten het dorp. Het is hier bijzonder ruraal, heel mooi groen vanwege de regenbuien, en er zitten echt waanzinnig veel vogels in de begroeiing. Het dorp zelf stelt niet heel veel voor, maar de Afrikaanse sfeer die het dorp ademt is een goede voorbereiding op de komende maanden.

Omdat donderdag een nationale feestdag was hadden we besloten dat we er een lang weekend van mochten maken en zijn we ’s ochtends samen met Hilbert en Evelien vertrokken richting Rubondo Island; een onbewoond eiland in het Victoriameer dat helemaal erkend is als National Park. Het eerste stuk van de heenreis met de minibus verliep ondanks de tropische regens goed. Aangekomen bij het haventje van Muganza moesten we uit zien te vinden hoe we daadwerkelijk op het eiland konden geraken. Uiteindelijk zijn we – voor ons gevoel voor veel te veel geld – door een ranger naar het eiland gevaren en daarna met een mooie Land Rover Defender naar de banda’s gebracht. We zijn twee nachten blijven slapen en hebben zowel een bootsafari als een walking safari gedaan. Tijdens de safari’s hebben we nijlpaarden, krokodillen, aapjes, hertjes, en een ongekende hoeveelheid vogels gezien.

Zaterdag zijn we in de namiddag begonnen aan de tocht terug naar Biharamulo, maar omdat we nogal lang op de boot moesten wachten waren we te laat weer aan wal om helemaal tot Biharamulo te gaan. De afgelegen wegen hier zijn als het donker is te gevaarlijk om je op te begeven, niet alleen vanwege de vele gaten, maar vooral ook vanwege het grote aantal roofovervallen dat er plaatsvindt. We hebben in Chato in een prima guesthouse geslapen en zijn zondag in een propvolle gedeelde taxi terug gegaan naar Biharamulo.

Deze week is Irene nog gewoon aan het werk in het ziekenhuis dus heb ik alle tijd om te wennen aan de temperatuur, het dorp te leren kennen, een beetje Swahili te leren, en te genieten van het Afrikaanse tempo. Vanmiddag ga ik fietsen met Ali, de systeembeheerder van het ziekenhuis, ben benieuwd!

Ook staan er weer wat foto's online op https://picasaweb.google.com/irenetomson/Biharamulo?authkey=Gv1sRgCJqslfH2kOzPOQ

Merijn en Irene