Mobile clinic en meer hoofdpijn

Hallo allemaal,

Het grote aftellen is echt begonnen. Op het moment dat ik dit schrijf zit Merijn in Leiden bij Kirsten thee te drinken. Morgenochtend vertrekt hij om 5 uur met de trein naar Schiphol. Hij komt via Nairobi naar Mwanza waar ik hem aanstaande donderdag ga treffen. Ik kan bijna niet wachten tot het zover is!

Afgelopen maandag was ik weer niet helemaal lekker. Heb de grote visite op de kinderafdeling uitgezeten en daarna ben ik thuis gaan chillen. Was uiteindelijk nog best druk bezig met bedenken wat voor mooie dingen ik voor Puck en Fien ging laten maken.
Dinsdag voelde ik me gelukkig weer beter. Heb het overgrote deel van de dag op de verloskamers doorgebracht. Daar waren heel veel vrouwen, maar in tegenstelling tot normaal ging het bevallen niet erg vlot. Heb niet heel veel meer gedaan dan elke keer de vrouwen onderzoeken, wachten en de statistieken bekijken. Begin het vaginaal touché trouwens redelijk onder de knie te krijgen.
Die avond hebben we de smerigste (kaasloze en bechamelloze) lasagne gegeten die ik ooit geproefd heb.
Woensdag wilde ik meegaan met de mobile clinic, dat is een auto van het ziekenhuis die vol met personeel vertrekt naar een van de health centers of dispensaries om daar allerhande dingen te doen. Omdat het echter de 5e woensdag van de maand was, ging het allemaal niet door. Het voornemen van de dokters om elke dag vroeg te beginnen aan de visites is echter allang weer verwaterd, dus ik was nog ruim op tijd om mee te doen aan de grote visite op de kraamafdeling en de mannenafdeling. Bij die laatste waren we al zeker 20 min bezig op de afdeling toen we in de derde kamer een jongen van een jaar of 8 troffen met een gigantische astma aanval. In plaats dat de verpleegkundige ons meteen was gaan komen, had ze gewacht tot we zelf bij die kamer aangekomen waren. Dit terwijl deze jongen letterlijk in ademnood was. Deze jongen heeft ons een tijdje bezig gehouden terwijl we probeerde met de minimale astma medicatie die er is zijn aanval te onderdrukken. Het hielp ook niet dat het 5 min duurde eer de verpleegkundige door had dat het infuus, waardoor ze een bolus aminophrine toe wilde dingen, niet meer liep. Pas na de 5e keer dat ik zei dat ik echt niet dacht dat ze wat toediende ging ze zuchtend spullen pakken om een nieuw infuus te prikken. Een hele tijd later was de saturatie nog steeds een magere 85, maar gelukkig hoefde hij nu niet meer alle spieren in zijn lichaam te gebruiken om die saturatie te behalen.
Later ben ik nog teruggeweest met twee lege flessen die ik voor het oog van zijn ouders heb omgetoverd tot voorzetkamer voor zijn salbutamol inhaler. Helaas voor deze jongen hebben we in het ziekenhuis geen inhalatie corticosteroiden.

Donderdag kon ik gelukkig wel mee met de mobile clinic. Ik stond netjes om half 8 klaar om mee te gaan met de auto, maar eer we vertrokken was het pas 9 uur. Het duurde erg lang voor we al het personeel hadden verzameld, toen we eindelijk vertrokken waren we 7 man sterk. Een mental health nurse, tandarts assistent, een vrijwilliger van het rode kruis, een CO, een eye nurse, een farmacie assistente en ik natuurlijk. De dispensary lag ongeveer 1,5 uur rijden van het ziekenhuis vandaan en na een stop om te ontbijten kwamen we pas rond 11en bij de dispensary aan.
Daar stonden al een heleboel patiënten op ons te wachten. Voor we aan de slag konden werden we uitgebreid onthaald door de verpleegkundige en moesten we allemaal het guest book tekenen. Daarna werden we allemaal aan de groep patiënten die buiten stonden voorgesteld en werd er meteen gebruik gemaakt van de aandacht om een voorlichtingspraatje over pombe (alcocholhoudende dranken) te houden. Daarna konden we dan eindelijk beginnen met werken.
Normaal ziet de CO alleen de patiënten waar de CO van de dispensary niet uitkomt, of patiënten die eventueel verwezen dienen te worden naar Biharamulo. Nu was echter de CO van de dispensary weg voor een onderwijsdag en zagen wij dus gewoon alle patiënten. Ik heb geen systeem kunnen ontdekken in hoe er bepaald werd wie de volgende patiënt was, volgens mij was het gewoon een kwestie van duwen en trekken tot je in de kamer stond.
We konden nu helemaal geen onderzoeken doen en hebben dus een paar patiënten empirisch behandeld voor malaria. Gelukkig was ik wel met een fijne CO daar, dus was prettig werken. Hij was echter meteen uit zijn nachtdienst doorgekomen en was rond een uur of 4 helemaal afgepeigerd. We zijn toen allemaal weer in de auto geklommen en terug naar Biharamulo gereden.
De heen en terugweg was trouwens weer prachtig. De omgeving hier is echt heel mooi. Ik was wel blij dat we een grote 4x4 hadden, want door de regen waren de wegen een stuk slechter dan eerdere keren. We kwamen onderweg nog langs een enorme door een betonnen muur omheinde plek. Boven de muur uit zag je alleen de horens van honderde koeien uitsteken. Die horens kunnen soms wel een meter lang zijn!
Die avond heb ik beefcurry met bonen en groenten gemaakt.
Vrijdag werd ik weer wakker met enorme hoofdpijn. Wilde echter niet weer thuisblijven en besloot gewoon te bikkelen en naar het ziekenhuis te gaan. Tijdens de overdracht zat ik echter naast de idioot van een tandarts die permanent dronken is en echt een uur in de wind stonk. Hij was weer een onzinnige tirade aan het houden in Swahili en op een gegeven moment moest ik echt naar buiten uit angst dat ik over moest geven.
Omdat het nu de zoveelste keer was dat ik me zo ellendig voelde heeft Hilbert wat bloedonderzoeken voor me aangevraagd en voor ik terug naar bed ging, ben ik even langs het lab gegaan.
Na een paar uurtjes geslapen te hebben voelde ik me weer prima. Heb eerst gelunchd en ben met Hope naar de kleermaker gegaan voordat ik naar de verloskamers ben gegaan. Daar heb ik een kindje gevangen, die we moesten beademen en helpen, maar verder gebeurde er helaas niet veel.
We kregen die avond John, een 19jarige Amerikaanse vrijwilliger op bezoek. Hij was er een jaar tussenuit en had in Biharamulo en Zuid-Afrika vrijwilligerswerk gedaan. Hij had in totaal zo’n 7 maanden in Biharamulo gezeten. Hij was vorige week in een week, per bus, uit Zuid Afrika teruggekomen naar Biharamulo. Was geen prettige reis geweest.
Was een gezellige avond, maar de kennismaking was van korte duur, want hij vertrok de volgende dag naar Amerika.
Hilbert was die middag met de ambulance meegegaan naar Mwanza. Hij was erg benieuwd naar het grote ziekenhuis daar. Hij kwam in de loop van zaterdag weer terug. Ook op deze trip werd uitgebreid de tijd genomen door het ziekenhuispersoneel om boodschappen te doen en te lunchen.
Ik ben met Evelien, op aanraden van iemand die zij kende, naar de markt in Katoke gegaan. Was best een eindje rijden en na 10 min hadden we de markt al gezien (was echt heel erg klein!) en daarna hebben we de taxi maar weer gebeld en zijn we hem tegemoet gaan lopen. Was gelukkig heerlijk weer, dus dat maakte dat het niet erg was dat we een totaal loos uitstapje hadden.
’s Middags heb ik een beginnetje gemaakt aan de kroketten en heb ik de snijbiet van de plantenbak overgezet naar de moestuin. ’s Avonds zijn we bij het starlight hotel gaan eten. Chips met kip, was verbazend lekker.
Vandaag heb ik nog wat meer gewerkt aan de kroketten, maak ze denk ik morgen of overmorgen af. We hebben geluncht bij de nonnen, daar waren we al een heel aantal keren uitgenodigd, maar we waren nu eindelijk een keer gegaan. Was erg gezellig. De non die als administrator werkt in het ziekenhuis spreekt echt heel goed Engels omdat ze een paar jaar in Amerika heeft gezeten. Hilbert en Evelien hadden geen zin om naar de markt te gaan en dus ben ik in mijn eentje geweest. Heb nog wat mooie stofjes gekocht voor mama.
Vanavond stonden er weer gnocchi op het menu en ze waren wederom heerlijk geworden.

Nog 3 normale dagen en dan 6 uur in de bus zitten en dan zie ik Merijn!
Het volgende berichtje zal dus echt Merijn en Irene zijn.

Liefs Irene