Gletsjer tot jungle

Ik heb de week voor ons vertrek doorgebracht in Curacao waar op bezoek was bij Koen. Vanuit daar was het een uurtje vliegen naar Medellin waar Merijn rechtstreeks vanuit Nederland naartoe kwam. Ze maakten het nog even spannend door de vlucht uit te stellen, maar uiteindelijk kwam ik net na Merijn aan. Later bleek dat er rellen waren uitgebroken op het vliegveld omdat mensen naar een andere bestemming, maar met dezelfde maatschappij, voor de derde dag achtereen geen vliegtuig hadden.
Die avond hebben we ergens in een van de hippe restaurants die Medellin rijk is gegeten en zijn we op tijd gaan slapen.
De volgende dag zijn we meegegaan met een city tour door downtown Medellin. Onze enthousiaste guide, Camillo, vertelde op een leuke manier over de geschiedenis van de stad en de grote veranderingen die het is ondergaan onder de laatste paar presidenten. Met name het terugdringen van de kartels en het bouwen van een goed functionerende metro, met kabelbaan richting de hoger gelegen barrio's, heeft het leven volledig omgegooid. Op een positieve wijze. Mensen zijn duidelijk trots op hun stad en het feit dat er nu toeristen durven te komen. De metro is brandschoon, bijna Singaporees, maar dan zonder te dreigen met hoge boetes. Voor een miljoenenstad waren we blij verrast met deze schone, goed georganiseerde stad.
Na de tour lunchten we in de buurt van de botanische tuin waar we tussen de hoosbuien door diverse vogels en vlinders konden bewonderen. Een oase van groen in de stad.
We aten bij een hippe Italiaan, pizza en pikante kip en dronken nog een biertje bij het hostel.

De volgende dag was ik jarig en werd ik wakker met heel veel lieve berichtjes. We wilden de stad uit en gingen op weg naar het zuiden, naar Manizales. Een tocht van 5 uur over een mooie maar bochtige weg door de met jungle begroeide heuvels. Het busje was uitgerust met relaxte stoelen en wifi! Prima manier van reizen.
In Manizales sliepen we in een sjieke buitenwijk. Ook deze stad is midden tussen de bergen gebouwd, met straten die meer dan 45 graden aflopen en ook weer een kabelbaan om makkelijker aan de andere kant van het dal te komen.
We lunchten en aardappelsoep van hoe emaille bordjes en regelden dat we de volgende dag de bergen in konden. De middag brachten we door in een spa/thermen in de bergen, met uitzicht op nog meer bergen.
Na wat uurtjes chillen en helemaal veranderd te zijn in twee pruimen gingen opzoek naar een restaurant waardig van een verjaardagsmaal. Die vonden we na lang zoeken tussen alle fastfood opties rondom het universiteitsterrein. Mijn biefstuk was perfect gebakken en Merijns hamburger zag er goed uit. We hadden zelfs taart toe. Happy Irene.
De volgende dag zijn we om 4.30 uur opgestaan om op pad te gaan naar de parque national natural (pnn) de los Nevados om een van de laatste overgebleven gletsjers van Colombia te bezoeken. Het was een hobbelige tocht van zo'n 4 uur over ongelofelijk slechte wegen op niet al te comfortabele stoelen. Ik heb nog een tijdje kunnen doezelen bij Merijn op schoot. Toen het licht werd bleek het uitzicht fantastisch mooi. Prachtige steile bergen helemaal begroeit met grote bomen, palmen, alles wat je in een jungle verwacht. Maar we klommen verder en de jungle veranderde in laag groei. Op 4100 met stopte de auto en was het tijd om te gaan wandelen. De gletsjer laag op 4700 meter en langzaam, maar gestaag, met verschillende stops waar onze gids uitleg gaf over de planten en het klimaat klommen we omhoog. Een pittige wandeltocht, niet vanwege het pad, wat best makkelijk liep, maar vanwege de ijle lucht en de hoogtemeters. Ik had een beetje vals gespeeld door een diamox tabletje in te nemen als voorzorg.
De gletsjer is in de laatste jaren heel veel meters korter geworden. Niet alleen door de opwarming van de aarde, naar ook door de vulkanische activiteiten in de omgeving. Aangekomen bij de gletsjer zijn we zo'n 20 meter omhoog gelopen. Verder mocht niet van de gids. Er waren weinig spleten om in de diepte te kijken en op veel plekken lag een dikke laag as op het ijs. Na de nodige selfies was het tijd om weer rustig af te dalen. Dit ging een heel stuk gemakkelijker dan stijgen. Omhoog hadden we steeds door de stralende zon gelopen, maar nu begon het langzaam dicht te trekken met mist.
Bij de auto aangekomen namen we een andere route terug, waar we na een uur ofzo stopte om te lunchen bij een finca (boerderij). Flink afgekoeld door de dikke mist klommen we weer in de auto om te beginnen aan de lange weg terug.
In Manizales aangekomen hebben we warm gedoucht en zijn we na niet al te lang rondlopen toch weer teruggekomen bij het restaurant van de avond daarvoor voor een lekkere burger.

Na een lange nacht (lekker vroeg gaan slapen) gingen we de volgende dag weer op pad. Dit keer via Pareira naar Salento. En mooie tocht weer door de bergen.
Salento is een oud koloniale stad en een grote trekpleister voor zowel buitenlandse als binnenlandse toeristen. Een stadje met schattige gekleurde huisjes, een centraal plein en een fantastische ligging in de bergen. We streken neer bij de Plantation en gingen direct op zoek naar eten. Op aanraden van de excentrieke Engelse eigenaar aten we de dagschotel bij een lokaal restaurant net naast het centrale plein. Deze bestond uit soep, limonade, de keuze uit vlees of vis en rijst, bonen, of iets dat we niet verstonden. Ons Spaans moet nog aan gewerkt worden.
In de middag zijn we vanuit ons hotel door de modder afgedaald naar de rivier waar we door weilanden en cloud forest naar een kleine waterval wandelden. Merijn is zo dapper geweest om zich in de waterval te begeven. Ik heb m'n bikini aangetrokken, maar ben niet verder dan m'n knieën het water in geweest. Was echt ongelofelijk koud!!
Op de terugweg kozen we het ecologische pad. Dat voerde door dichte jungle, over een aantal enge bruggetjes en door een tunnel/grot waar we zonder lichtbron doorheen liepen. Gelukkig viel het mee aan enge beesten, ofja, wat wij er van gezien hebben.
Toen we bijna terug waren bij de grote weg begon het eerst een beetje, maar daarna goed hard te hozen. We hebben een sprintje getrokken naar het dichtsbijzijnde restaurant voor een jugo/biertje, om daarna met de bus terug naar boven te gaan toen de bui over getrokken was. Die avond hebben we lekker gegeten (curry en gegrilde kip) bij alweer een hippe tent. We hebben het niet laat gemaakt want we wilden vroeg op.
Zondag stond de Cocora vallei op het programma, een favoriet bij toeristen en de verwachting was dat het zodat druk zou worden. Vandaar dat we in de eerste bus die kant op wilden zitten. De vallei staat bekend om zijn wax palms, die met 30-60 meter de hoogste palmen ter wereld zijn. Een beetje groggy stappen we om 6 uur in een Willy, waar we hebben mogen genieten van eindeloos geouwehoer in het Pools. Super relaxt zo op de vroege ochtend. De Willy's zijn trouwens jeeps uit de WW2 die door de Amerikanen hier gesleten zijn en tegenwoordig dienen als openbaar vervoer. Ze hebben ze in allerlei kleuren en de meesten worden keurig bij gehouden.
Een beetje recalcitrant geworden van de irritante Polen vertrokken we bij aankomst in een andere richting dan de rest, iets waar we een half uur later van moesten toegeven dat het nergens op sloeg. We liepen en uur terug en konden 'aansluiten' bij de volgende groep toeristen die een uur langer in bed waren blijven liggen. Toch was het geen verspilde tijd, want de detour ging langs een rivier waar we een kingfisher en twee motmots zagen.
We begonnen de tocht door weilanden met koeien, maar na een uur kwamen we in een dicht woud van cloud forest. We volgden de rivier die we verschillende keren met niet al te stevige hangbruggen moesten oversteken. Door de dichte begroeiing merkte je gelukkig weinig van de vele andere wandelaars.
We klommen steil omhoog door het bos tot we bij een boerderij aankwamen midden in de jungle. Deze mensen hadden diverse kolibrie lokkers neergezet en noemden zich het huis van de kolibrie. Voor een kleine fee kreeg je een kopje koffie en kon je van heel dichtbij de verschillende kolibries zien.
Omdat het wandelen wel lekker ging besloten we de gewone loep uit te breiden met een klim naar de dichtsbijzijnde berg hut van PNN los Nevados, de Estrella de Agua. Dit hebben we geweten, we bevonden ons inmiddels boven de 2500 met en het pad ging af en toe goed steil omhoog. Maar het was prachtig lopen, veel vogels (oa de emerald toucanet en de pava de Monte), prachtige uitzichten op met bomen begroeide bergen. Af en toe zag je ook een glimps van de meest zuidelijk vulkaan met gletsjer.
Bij de hut hebben we een tijdje in het gras uitgerust en daarna zijn we langzaamaan weer naar beneden gelopen. Terug bij de loep aangekomen was het inmiddels goed druk geworden met andere toeristen. We hadden verwacht nu alleen maar bergafwaarts te hoeven, maar het stukje naar finca Montana bleek nog een pittige klim te bevatten. Een niet al te welkome verrassing, maar we waren inmiddels ingelopen. Daarna was het idd alleen maar bergafwaarts en niet meer in het bos maar weer door de weilanden met hoge palmen.
Bij het startpunt aangekomen hadden we 7,5 uur gewandeld, van 2400 meter naar 3200 meter en een paar keer steigen en dalen tussendoor. Het was verschrikkelijk druk beneden en we besloten gebruik te maken van de Willy die klaar stond om te vertrekken. Dit keer stonden we achterop het opstapje, de wind in de haren, terug naar Salento.
Lekker vuil, vermoeid, hongerig en dorstig kwamen we terug. Omdat het inmiddels wel laat op de dag was voor een lunch hielden we het bij een quesadilla onder het genot van een potje jenga en een mango toe.
Na een douche en welverdiende chilltijd gingen we opzoek naar eten en belanden bij een klein winkeltje en restaurantje ineen, met ontzettend vriendelijke eigenaren die in dezelfde ruimte kookten. Het zal je niet verbazen dat we vroeg naar bed zijn gegaan.

Maandag hoefden we niet bijzonder vroeg op te staan, toch ook wel eens lekker. We gingen namelijk mee met een fietstoer georganiseerd door de overburen. Na een ontbijtje van zoetigheden van de bakker stapten we met twee Nederlandse meiden achterin de truck bij Santiago. Hun opzet is dat je met de truck omhoog gaat en met de fiets naar beneden en ze adverteren ermee dat je geen enkele keer hoeft te trappen. De tocht met de truck was indrukwekkend met prachtige uitzichten over groene valleien. Ook in deze vallei staan hoge palmen, maar dan veel en veel meer de dan de Cocora vallei waar we de dag daarvoor geweest waren. Deze vallei was echter veel langer in handen van de guerrilla en daarom niet ontwikkeld voor toerisme. Bovenaan de berg aangenomen reden we met de mountainbike 30 min de andere kant op naar beneden naar een prachtig picknick plekje. Santiago liep ons eerst zien hoe de palmen groeide tussen de andere bomen, daarna streken we meer op een picknickkleedje en genoten van het fantastische uitzicht. Ongelofelijk. Geen mens in de wijde omgeving, alleen wij een de koeien. En talloze vogels natuurlijk, waaronder de yellow cheeked parrot waarvan men jarenlang dacht dat hij uitgestorven was. Maar sinds vogelaars weer in de vallei kunnen komen zijn ze weer gespot.
We speelden nog even met een frisbee een daarna was het tijd om terug te rijden naar boven. Bovenaan stapten we weer op de fiets en reden we de berg af richting Salento. We fietsen over de oude doorgaande weg naar Bogota die af en toe de Camino Nacionale kruiste, dit was in de tijd voor de kolonisten de doorgaande weg van Lima naar Cartagena, een tocht waar je met je paard 3 maanden over deed. De weg waarover wij reden was onverhard en goed bochtig, maar het grote voordeel was dat er weinig ander verkeer reed. In plaats van trappen moest je wel bijna continue in je remmen knijpen om niet te veel vaart te krijgen. Santiago stopte regelmatig zodat we naar het uitzicht konden kijken, of gewoon even bij konden komen. Merijn en een van de Nederlandse dames hadden de smaak goed te pakken, bij mij duurde het wat langer, maar uiteindelijk durfde ook ik met een redelijke vaart de berg af. Merijn heeft onderweg nog wat airtime het toen hij wat enthousiast afdaalde, gelukkig zonder brokken.
Het was echt een vette tocht en jammer eigenlijk dat het al zo snel klaar was, toch waren we bijna de hele dag op stap geweest.
Thuisgekomen douchten we, scoorden en mango en liepen nog even door het dorp om foto's te maken en het uitzichtpunt op te klimmen. We hebben op dezelfde plek gegeten als de dag van te voren, dit keer aten we de daghap, wat neerkwam op gegrilde kip met rijst en sla, met vooraf soep en toe een mini toetje; chocolade cake met geconfijte mango.
We hebben daarna nog wat rondgeslenterd, nog ergens een biertje en warme kaneeldrank gedronken en maakten ons klaar voor het entertainment van de avond: tejos.
Dit is een spel dat er weg heeft van darts of bowlen. Het bestaat uit een baan met aan het eind een bak klei, in de klei zit een metalen ring waar pakketjes buskruit op liggen. Het doel van het spel is om vanaf zo'n 10 meter en zware metalen schijf op de metalen ring te gooien zodat het knalt. Wij mochten als beginners wat dichterbij staan, wat al moeilijk genoeg was. Volgens de Colombianen wordt je beter in het spel naarmate je meer drinkt, dus er vloeide volop bier en rum. We hebben een paar potjes gespeeld en misschien 6x een knaller gehad...

Dinsdag was het tijd om dit te reizen, maar niet voordat we met de eigenaar van het hostel mee waren geweest op zijn koffietoer. Leuk om te horen hoe het zit met de Colombiaanse koffie en te zien hoe het groeit en verwerkt wordt. Het was alleen allemaal wat traag en we zijn dan ook voor het officiële einde van de toer op pad gegaan.
De mannen van het fietsen hadden ons aangeraden om naar San Cipriano te gaan, lekker off the beaten track en heel anders weer dan wat er tot nu gezien hebben. Helaas bleken er weinig bussen te gaan in de middag en om te voorkomen dat we lang in het donker moesten reizen zijn we afgebogen naar Buga, een provincie stad van redelijke grote, maar met weinig buitenlandse toeristen. Onder Colombianen is het wel in trek als bedevaartsoord, vanwege het beeld van een zwarte Jezus in de basiliek.
We waren ook bijna hier niet aangekomen omdat we onze stop gemist hadden. Meestal maakt iemand ons wel attent er op dat dit onze stop is, maar nu leek niemand dat te weten. Gelukkig lette Merijn op een konden we niet al te ver van de stad vandaan uitstappen en met een andere bus terugrijden.
We hebben door de avondzon, die nog flink warm was, door het stadje gelopen. Ook dit was een koloniale stad met veel oude gebouwen. We probeerden palmvruchten uit, niet zo lekker, beklommen een uitkijktoren en aten een mango op een bankje in het park. We zijn nog twee uitwisselingsstudenten tegengekomen uit Duitsland en Frankrijk die voor een jaar hier naar school gingen. In het enthousiasme waarmee ze ons als vreemdelingen groette bleek al dat hier weinig buitenlanders komen.
We sliepen in een hostel waar ook een bierbrouwerij bij zat, in een oud koloniaal pand. Na een tijdje te hebben rondgelopen op zoek naar alternatieven om te eten zijn we uiteindelijk toch bij ons hostel uitgekomen. Daar hebben we een pizza en een pasta gedeeld en een paar biertjes gesampled. Best lekker.

Dat was het voor nu, ik ga weer avonturen beleven,
Xx Irene